Ανεκπλήρωτα

Bρεθήκαμε
σε έναν κόσμο αναμνήσεων και επιθυμιών
αυτόβουλων, σκληρών και ανεκπλήρωτων.

Όποιος ξέρει να διαβάζει, ας διαβάσει.
Όποιος ξέρει μόνο να ακούει
ας κλείσει τα αυτιά του στη βοή των αναμνήσεων.

Τρομακτικές κάποιες στιγμές
έρχονται και φεύγουν
μένουν
μα πριν από όλα ήσυχα κάθονται
σαν μικρά παιδιά
παιδιά μαλωμένα από γονείς.
Ξεφεύγουν κάποτε μερικές
και ληστεύουν το παρόν.
Τότε
ένας κόκκινος ιστός στον Ανθρώπινο Χρόνο
μάς δένει με τα χρόνια, τα λεπτά και τις στιγμές μας
ένας ιστός αλκοολούχων ονείρων
εφιαλτών ιστός.

Ήπιαμε κρασί
μα δε μεθύσαμε
κι έτσι δειλά, μπορέσαμε να σηκωθούμε
ορμώντας στα τελευταία λιμάνια του Ονείρου
σαν ναυαγοί χωρίς θάλασσα
σαν μάνες χωρίς παιδιά.

Ως "τίποτα" μάς κοίταξαν
κι εμείς αφουγκραστήκαμε τον ήχο τους.
Ως "κακόφωνη μελωδία" μάς τραγούδησαν
κι εμείς με γλώσσα ζώου αποκρινόμασταν.

Εκείνες
αυτόβουλες, σκληρές και ανεκπλήρωτες
γέμιζαν τα ένστικτά μας με μυρωδιές οραμάτων.
Ανεκπλήρωτα κι αυτά, βαλμένα άτσαλα
αντίκρυ στην κάθε σταγόνα ιδρώτα που χαροπάλευε στο μέτωπό μας
εκείνα έγλειφαν
τις παιδικές μας πληγές
τις ουλές
και τα "πρέπει" μιάς ξεχασμένης ενηλικίωσης.