Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Η ΚΡΙΣΗ...


Το κρύο ήταν περίεργο για την εποχή και τα ουρλιαχτά των σκύλων ακούγονταν θολά από τις γραμμές του τρένου του χωριού.
Κάθε νύχτα γάβγιζαν τα σκυλιά του σταθμού. Έιχες μια παράξενη αίσθηση όταν τα άκουγες πως όλα πάνε καλά.
Εκεί είχαν περάσει και οι δυο όλη τους τη ζωή. Σταθμάρχης ο ένας, σταθμάρχης κι ο άλλος. Στο ίδιο χωριό, στον ίδιο σταθμό, στο ίδιο φυλάκιο. Φύλαγαν τους ανθρώπους που πέρναγαν από τα μέρη τους. Τι πώς; Τους φύλαγαν από το θάνατο, ανεβοκατέβαζαν τις μπάρες. Ήταν υπεύθυνοι για τη ζωή και το θάνατο, κρατούσαν τις τύχες των ανθρώπων στα χέρια τους. Αυτοί και ο Θεός.

Ο Γιώργος στριφογύριζε στο κρεβάτι, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Άναψε τσιγάρο.

Πατέρας: Τι έχεις παιδί μου;
Γιώργος: Με ρωτάς τι έχω; Δεν ξέρεις;
Πατέρας: Μη το σκέφτεσαι, κοιμήσου.
Γιώργος: Μα πώς να κοιμηθώ! Σε λίγο μπορεί να…
Πατέρας: Να τι;
Γιώργος: Είμαστε υπεύθυνοι.
Πατέρας: Εμείς για ποιο πράγμα;
Γιώργος: Τον χαζό κάνεις; Για ό,τι και αν γίνει εκεί πάνω είμαστε υπεύθυνοι.
Πατέρας: Λάθος, κάνεις λάθος.
Γιώργος: Δεν κάνω λάθος.
Πατέρας: Πήραμε μια απόφαση. Τόσα χρόνια έχουμε να πάρουμε κάποια απόφαση. Κι είναι μια λογική απόφαση.
Γιώργος: Λογική είπες;
Πατέρας: Ναι, γιατί αμφιβάλλεις;
Γιώργος: Λογική ε; Και ποιοι είμαστε εμείς που αποφασίσαμε κάτι τέτοιο;
Πατέρας: Οι φύλακες του σταθμού, οι υπεύθυνοι της κίνησης.
Γιώργος: Και κοιμόμαστε;
Πατέρας: Άσε τον κάθε άνθρωπο να δείξει τη δική του υπευθυνότητα. Ας τον να κρίνει.
Γιώργος: Μα εδώ πάω να του στερήσω τη ζωή και…
Πατέρας: Δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τη ζωή κανενός, πότε θα το καταλάβεις;
Γιώργος: Μα τι λες τώρα, η δουλειά μου είναι… η δουλειά μου είναι να προσέχω τους άλλους.
Πατέρας: Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου έμαθα;
Γιώργος: Ναι θυμάμαι… "Να μην ξεχνάς ό,τι έμαθες, εκτός αν χρειάζεται".
Πατέρας: Το δεύτερο, θυμάσαι;
Γιώργος: "Να δίνεις στους άλλους να καταλαβαίνουν ότι είναι υπεύθυνοι για τη ζωή τους".
Πατέρας: Άσε λοιπόν τις μπάρες ελεύθερες, άσε τους ανθρώπους ελεύθερους, να δουν, να αποφασίσουν, να κρίνουν πάνω στο δευτερόλεπτο. Μην προσπαθείς να τους προστατεύσεις. Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα κρίσης, είναι θέμα υπευθυνότητας. Μην ταράζεις τον κύκλο της ζωής, μην παριστάνεις τον Θεό. Ας τους να ανακαλύψουν αν πραγματικά θέλουν να ζήσουν…

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΑΠΟΔΗΜΗΣΕΣ...


Και εκεί που νόμιζες ότι άλλαξες, βρέθηκες πάλι ο ίδιος

Ίδιος και απαράλλαχτος, σαν να ήσουν αυτός που ήξερα και ήθελα να ξεχάσω

Μέσα σε εκείνο το αφόρητο σπίτι

έφτιαχνες τα έπιπλα που στοιβάζονταν χωρίς λόγο

έριχνες τα ζάρια στην τραπεζαρία και σμίλευες ένα άγαλμα με το βλέμμα σου

Δεν ήταν ο μοναδικός κάτοικος αυτού του σπιτιού, ήσουν κι εσύ

Εσύ που δεν μπόρεσες να μετρήσεις ως το δέκα

εσύ που δεν μπόρεσες να πάρεις τα παιδικά σου χρόνια σοβαρά

εσύ που πάντα στεκόσουν ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου

Άραγε να ήταν φόβος ή σοφία;

Κι αν ήταν σοφία πώς και κατάφερες να αποδημήσεις τόσο ηλίθια;

Γιατί εσύ αποδήμησες φίλε… δεν πέθανες.