Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Ανοιχτές Πληγές

Φώναξε, φώναξε
μα μη σκεφτείς ποτέ ότι θα ακουστείς εκεί που θες
γιατί το φως των ματιών σου δεν λάμπει πιά
και το γέλιο σου έσβησε μέσα σε μία κραυγή.

Κι από εκεί που είμαι
περπάτησα δρόμο πολύ
και κολύμπησα στο αίμα σου
και σκαρφάλωσα στο στήθος σου
κι ύστερα ξεκουράστηκα στα ιδρωμένα σου χείλη
και πάλι τον ίδιο δρόμο ακολούθησα στην επιστροφή.

Είδα όσους είχαν ξεχαστεί
μα κι εκείνους που δεν είχα ποτέ γνωρίσει.
Είδα παιδιά και γέρους σε άβαθα δάση
γυναίκες και άνδρες στα μονοπάτια της σιωπής.

Είδα έρωτες χαλασμένους
και αγάπες συνηθισμένες
που ξέρουν μόνο τις μεγάλες λεωφόρους
που τον θόρυβο και τα αυτοκίνητα συνήθισαν
και τις μαύρες πολυκατοικίες προσκυνούν.

Μα μου φώναξες ότι είναι ψεύτικες.
Σε πιστεύω. Αλήθεια λες.

Λίγο χρόνο δώσε μου να γλείψω τις πληγές μας
και μετά έλα να με φιλήσεις, θα έχω αίμα στο στόμα μου ακόμα.
Μη φοβηθείς το κόκκινο χρώμα ούτε τις πληγές.
Πού ξέρεις, ίσως είμαστε φτιαγμένοι για εκείνες.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Τα Ξυράφια

Πεσμένος στο χώμα της λησμονιάς
προσπαθώντας να σηκώσω το βλέμμα 
το πρόσωπό σου έδωσε φως στα σκοτάδια της πόλης.
Χάθηκα στους δρόμους της
και ξαναήρθα, πριν ξημερώσει η ανάγκη σου.

Στο δρόμο μόνο μεταλλικές μηχανές.
Τα πάθη, οι μεγάλες εξάρσεις, οι ανθρώπινες εκκρίσεις
όλα ήταν νεκρά.

Μόνο το πρόσωπό σου θύμιζε κάποιες ανθρώπινες λέξεις
σαν βαλμένες άτακτα πάνω σε βρεφικό αλφάβητο
με τα γράμματα να φαντάζονται τα νοήματα 
κι εκείνα να καρφώνουν με μαύρες πρόκες τις σκέψεις σου.

Σε κοιτούσα όπως οι τυφλοί τον ήλιο
όπως οι μάνες τα νεκρά τους έμβρυα
που στο πρωτόγαλα του βυζιού δεν μπόρεσαν να φτάσουν
όπως οι πρώτοι άνθρωποι της βροχής την ορμή κοιτούσαν
και με των ανέμων τα ξυράφια κομμάτιαζαν τους φόβους τους.

Αν όλα αυτά σε όνειρο τα είδαμε δεν μπορώ να πω.
Το μόνο που τώρα υπάρχει μπροστά μου είναι τα ξυράφια μας
κι οι φόβοι μας.
Τα ξυράφια φαίνονται παλιά
μα οι φόβοι μας λάμπουν σαν καινούργιοι.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Ο Απολογισμός

Σταθείτε λίγο και μην καμπουριάζετε
μπορεί να πέρασαν χρόνια
τα τραπέζια να ξέφτισαν και το ξύλο τους να έγινε σίδερο και αναμνήσεις
ίσως, ναι, ίσως και τα σπίτια μας να γκρεμίστηκαν
οι καρδιές να έσπασαν σε μικρά αιμάτινα κομμάτια
τα όνειρά μας να χάθηκαν σε ξένους ύπνους
όλες μας οι αγρύπνιες να μην ξημερώθηκαν ποτέ.

Ίσως ανεβήκαμε σε απότομο ύψος εμείς οι άτολμοι
από εκεί που δεν αναπνέει καμία πνοή ελπίδας
καμία φωτιά δεν σβήνεται
εκεί, κανένα νερό δεν δροσίζει
και καμία αρρώστια δεν παγώνει το αίμα.

Ίσως φτάσαμε στον προορισμό μας
εμείς
που άλλη δουλειά δεν κάναμε από το να κοιμίζουμε τις μνήμες
να ρίχνουμε νερό στη φωτιά των ερώτων
να απαγάγουμε τους ανέμους
να περιμένουμε σε λιμάνια, σταθμούς, στάσεις
τον προορισμό που ποτέ δεν φάνηκε.

Ας σταθούμε λίγο όρθιοι.
Ο Απολογισμός μόλις έφτασε.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Χωρίς Τέλος

Σε γραφεία-τάφους συνωστιζόμαστε
παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή μας.
Τα φανάρια καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων σιωπηλά
οι περαστικοί πυροβολούν κάδους και τροχαία ατυχήματα.

Θόρυβος η ανάσα της πόλης.
Μίσος η σκόνη που μας σκεπάζει.

Αν ποτέ σκεφτείς πως όλα τέλειωσαν
απλά κοίτα το αποτύπωμα των χειλιών μου στο χειμωνιάτικο παράθυρο 
και φτιάξε την άνοιξη από το σχήμα τους.
Τα ανοιξιάτικα φιλιά δεν ήρθαν ακόμη
ας μείνουμε λοιπόν με εκείνα τα Χειμώνα.