Τα Ξυράφια

Πεσμένος στο χώμα της λησμονιάς
προσπαθώντας να σηκώσω το βλέμμα 
το πρόσωπό σου έδωσε φως στα σκοτάδια της πόλης.
Χάθηκα στους δρόμους της
και ξαναήρθα, πριν ξημερώσει η ανάγκη σου.

Στο δρόμο μόνο μεταλλικές μηχανές.
Τα πάθη, οι μεγάλες εξάρσεις, οι ανθρώπινες εκκρίσεις
όλα ήταν νεκρά.

Μόνο το πρόσωπό σου θύμιζε κάποιες ανθρώπινες λέξεις
σαν βαλμένες άτακτα πάνω σε βρεφικό αλφάβητο
με τα γράμματα να φαντάζονται τα νοήματα 
κι εκείνα να καρφώνουν με μαύρες πρόκες τις σκέψεις σου.

Σε κοιτούσα όπως οι τυφλοί τον ήλιο
όπως οι μάνες τα νεκρά τους έμβρυα
που στο πρωτόγαλα του βυζιού δεν μπόρεσαν να φτάσουν
όπως οι πρώτοι άνθρωποι της βροχής την ορμή κοιτούσαν
και με των ανέμων τα ξυράφια κομμάτιαζαν τους φόβους τους.

Αν όλα αυτά σε όνειρο τα είδαμε δεν μπορώ να πω.
Το μόνο που τώρα υπάρχει μπροστά μου είναι τα ξυράφια μας
κι οι φόβοι μας.
Τα ξυράφια φαίνονται παλιά
μα οι φόβοι μας λάμπουν σαν καινούργιοι.