Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Τα Απαραίτητα

Στο τραπέζι έχω αφήσει τα απαραίτητα:
κλειδιά, τσιγάρα, φωτιές, μισούς οργασμούς, κρυφές επιθυμίες.
Αν δεν περάσεις
πάρε ένα τηλέφωνο να ξαποστάσεις τη φωνή σου.
Θα την κάνω μέταλλο
φυσητή σαν γυαλί
και όρμο να αράζουν τα ναυαγισμένα πλοία.

Όταν με δεις, μόνο μη φωνάξεις.
Μίλα αργά και σταθερά
σκύψε στο πρόσωπο του ζητιάνου
και κοίταξε τα μάτια μου.
Μη μου δώσεις χρήματα
μόνο πάρε τον ιδρώτα από το μέτωπό μου
και ξάπλωσε δίπλα.

Κι αν κάποια στάλα σε κατακλύσει
άφησε το παράθυρο να ανοίξει
μέσα στο ρεύμα
μέσα στον ζεστό αέρα
να μυρίσουμε τη βρώμικη αναπνοή του κόσμου
να ανταμώσουμε τις συνειδήσεις που πάνω στη γέννα τους πέθαναν.
Να μιλήσουμε για ουτοπίες
για μια φορά μόνο.

Μετά
σε περιμένει η πραγματικότητα των μηχανών
των συμβολαίων
των στεφάνων
των χαμόγελων
των ψεύτικων οδοντοστοιχιών.

Μείνε λίγο ακόμα
κι ας πιούμε όλες τις ουτοπίες σταγόνα-σταγόνα.