Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Κανένα Βήμα

Προχωρώντας με εμμονικά βήματα
φτάνω στον σκοτεινό δρόμο με κεφάλι γεμάτο χαλασμένους νευρώνες.
Δεν φταίει ο ουρανός για τα δάκρυα που φύτρωσαν μέσα μου
η ευθύνη τους είναι μακρινή για μένα
και τα μυαλά τους μυρίζουν βαρεμάρα και επανάληψη
αιματηρές αναβολές και επανάληψη.

Συζητήσεις αντίστροφες σε γλώσσες του παρελθόντος
μικρά παιδιά με όπλα στα χέρια και σχισμένα ρούχα
μεγάλοι, πίνουν και μεθούν για τη δόξα της ματαιότητας

μόνο ένας, μόνο μία, έμειναν στον σκοτεινό δρόμο.

Τα κεφάλια τους καίγονται μέσα στη σκόνη του πεζοδρομίου
και έρπουν πάνω στην υπερηφάνεια του παρόντος.

Μικρά, αλλά σίγουρα βήματα
λίγες χειρονομίες με μωρού μάτια
αθωότητα, που θάφτηκε πριν προλάβει να μάς γεμίσει
μόνο ένας, μόνο μία, έμειναν στον σκοτεινό δρόμο.

Είναι καιρός πια που δε τους αντικρίζω
χάθηκαν κι αυτοί
μείναμε καρφωμένοι να κοιτάμε τον δρόμο, το σκοτάδι του
μείναμε όπως ήμασταν πάντα
κανένα βήμα, κανένα πισωγύρισμα
ακίνητοι,
να μάς καταπίνει το σκοτάδι των βημάτων μας.