Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Ένας Επιζών

Δεν ξέρω αν πρέπει να πω καλημέρα, καλησπέρα ή καληνύχτα.
Βλέπετε, δεν είστε μαζί μας, συνεπώς δεν ξέρω τί ακριβώς λένε σε αυτές τις περιπτώσεις.
Μάλλον... το βρήκα, θα σάς ευχηθώ "καλό ταξίδι".
Αυτό δεν συνηθίζουν να εύχονται σε περιπτώσεις όπως η δική σας ή μήπως και πάλι κάνω λάθος;  

Ζητώ συγγνώμη, που δεν θα παρευρεθώ στην κηδεία σας, αλλά είμαι καλεσμένος σε μια γιορτή ζωής και το λέω πολύ σοβαρά αυτό.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, πάντα έβρισκα τις κηδείες κωμικές και τον θάνατο τόσο σίγουρο, που δεν έβρισκα κάποιον σοβαρό λόγο να θρηνείς τον ερχομό του, αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά.

Λυπάμαι επίσης, που ως σπουδαίο πρόσωπο για τους υπολοίπους, εσείς θα κοιμηθείτε ενώ εμείς θα πεθάνουμε.
Απλώς.
Θα πεθάνουμε τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά ήρθαμε και ζήσαμε.
Εσείς, ούτε να πεθάνετε δεν μπορείτε, γιατί εσάς μόνο να κοιμηθείτε σάς επιτρέπουν.

Βλέπετε, εσείς, ως ήρωας και ευπατρίδης δεν μπορείτε να έχετε θάνατο όπως όλοι μας.
Οι ήρωες πρέπει να αγρυπνούν για το καλό των καθημερινών ανθρώπων, όπως εμείς, κι αυτό τους δημιουργεί ένα άγχος παραπάνω. 
Ίσως να είναι το δώρο της ζωής για το θάνατό τους. Ποιός ξέρει...

Περιμένω λοιπόν από εσάς να ξυπνήσετε ώστε να αποδείξετε έστω και πέραν της υστάτης στιγμής, ότι οι ήρωες απλώς κοιμούνται και ποτέ δεν πεθαίνουν.
Αν είστε αληθινός, μπορείτε να το αποδείξετε, αλλιώς θα είστε κάλπικος, όπως σάς κατηγορούσαν κάποιοι (προς θεού, όχι οι "υπόλοιποι") όσο ζούσατε.
Εγώ πάλι στη γιορτή που είμαι καλεσμένος θα συναντήσω ήρωες που ακόμα είναι ζωντανοί, από αυτούς που συμφιλιώνονται κάθε μέρα με το θάνατο και ευθεία στοχεύουν στο στήθος του για να χαϊδέψουν την καρδιά του.
Αυτοί που δουλεύουν στα γραφεία, μεγαλώνουν παιδιά ή δέντρα, βρίσκονται, χωρίζουν, χάνονται, ενώνονται και γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα.
"Κουμπούρες", "ξύλα απελέκητα" που λένε, από αυτά που ακόμα κι η φωτιά δεν δέχεται να κάψει.
Τέτοιας υποστάθμης- που θα λέγατε κι εσείς- είναι αυτοί που θα συναντήσω στη γιορτή, αυτή για την οποία σάς μίλησα και πριν λίγο.
Χαμένοι, που λέτε, ονειρικοί σίγουρα, καθημερινοί βέβαια και ποτέ ευθυτενείς.
Συνεχώς λένε πως οι ευθείες τούς φέρνουν υπνηλία κι έτσι ζωγραφίζουν ξανά τις ευθείες στραβές, γράφουν και σβήνουν τους κύκλους, καταστρέφουν τις γωνίες των τριγώνων και στα εναπομείναντα τετραγωνισμένα κουτιά μνήμες αποθηκεύουν και κομμένους ομφάλιους λώρους.

Συγγνώμη για τη φλυαρία μου, αλλά οφείλω να σάς ξαναπώ ότι δεν θα μπορέσω να έρθω στην τελευταία σας κατοικία.
Εσείς άλλωστε εκεί θα είστε, που να πάτε;
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σάς επισκεφθώ κάποια άλλη φορά, όταν ο κουρνιαχτός των ψαλμών και των δακρύων θα έχει πιά κοπάσει.

Μετά τιμής
Ένας Επιζών

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Οι Λέξεις

Δεν μπορούμε να γράφουμε πλέον σε χαρτί
μα ούτε και κάπου αλλού τα γράμματα είναι ασφαλή.
Οι λέξεις πέφτουν, χτυπούν μα ξυπνούν μέσα στη νύχτα
προσπαθώντας να βρουν τρόπους να ειπωθούν
μόνες τους.
Μεσάζοντες και έμποροι πεθαίνουν στα όνειρά τους. 

Οι προτάσεις της ημέρας δεν τίς αφορούν
γιατί οι διαφημιστές τις πουλάνε για εμπορεύματα
αποτιμώνται στις διεθνείς αγορές
βρίσκονται ελλειματικές
μεταρρυθμίζονται
συμφέρουν.

Έτσι, οι λέξεις πεθαίνουν πάλι
τις νύχτες ανασταίνονται ξανά.

Εκεί που κανείς δεν ακούει
που τα στόματα 'σφαλισμένα από τον ύπνο σιωπούν
οι λέξεις σαν σώματα κινούνται 
και φτιάχνουν ξανά τις δικές τους προτάσεις
και πάλι οι διαφημιστές τίς χαλάνε και τίς ξεφτιλίζουν
και δεν είναι πια οι ίδιες κάθε πρωί 
η ομορφιά τους χάνεται
τούς βάζουν κραγιόν, και ρουζ και πολύτιμα πετράδια στο λαιμό
ψεύτικες φαίνονται έτσι
ούτε να τις διάβασεις μπορείς
μα ούτε να τις ακούσεις
ούτε να τις τραγουδήσεις
κι ούτε να μιλήσεις με άλλες λέξεις για αυτές.

Έτσι χάνονται 
γίνονται καμπάνιες σε μαγαζιά μεγάλα
μάρκες αυτοκινήτων, φωτεινές επιγραφές
επαναστατικά συνθήματα σε νεκρικά στόματα
σέρνονται, βουλιάζουν
αργοπεθαίνουν σε βρώμικα πεζοδρόμια και ποδοπατημένα χαρτιά.

Μά πάλι τη νύχτα ξυπνούν
πλένουν τα μάτια τους
βουρτσίζουν τα ατσάλινα δόντια τους
γίνονται προτάσεις
ενώνονται σαν ποθητά σώματα
φιλιούνται, σαλιώνονται, φτύνουν
κολλάνε σε χαρτιά
προλαβαίνουν
λίγο πριν
πολύ λίγο πριν
διαφημιστές τίς κάνουν εμπόρευμα
επαναστάτες ρουφήξουν το μεδούλι τους.

Σαν θεριά στέκονται
καβούκι των ονείρων μας οι λέξεις.