Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Τα Αδιέξοδα Φωταγωγούνται

Δεν υπάρχουν μικρές γωνίες σε αυτό τον κόσμο
όλοι να κρυβόμαστε
ένας-ένας στη σειρά
να χτυπάμε κάρτα 
και να αλλάζουμε τους κώδικες της ζωής
να κάνουμε τα χρήματα χαμόγελα
τα ρούχα μας γυμνά κορμιά
τα παιδιά μας ζώα άγρια
να μάς καταπίνουν φτύνοντας το μεδούλι μας.  

Αυτός ο κόσμος
είναι γεμάτος κόκαλα και εντόσθια ζώων.

Τώρα στεκόμαστε μόνοι
λίγα βήματα πριν ή μετά
ένας χτύπος θα ακουστεί
και το φεγγάρι θα χυθεί στα πρόσωπά μας.

Καμία σκέψη
ούτε ανατριχίλα
κανένας κόπος
ούτε παρακάλι.

"Τα αδιέξοδα φωταγωγούνται μόνα τους"
έλεγαν όλες οι σκοτεινές έξοδοι.

Πληγή μας το φεγγάρι
αργοπεθαίνει μόνο
πάνω στη λάμψη των αλυσίδων μας.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Μηδέν

Να μπήγονται τα νύχια σε αποκαμωμένους ήλιους
εκείνη τη στιγμή του πρώτου οργασμού
σαν έρχεται το κύμα της ηδονής κατά πάνω μου.

Ξαπλωμένο το φεγγάρι σε απαλό αστερόστρωμα
σκεπάζεται με τις σκέψεις μας
συνεχώς με νεκρές ευχές πασπαλισμένο.

Στα υπόγεια δωμάτια των νεκρών
μιλάω τη γλώσσα τους
το στόμα τους δανείζομαι
με κομμένες γλώσσες με υποδέχονται
τα μικρά λουλούδια της νιότης
κι αυτά εδώ
την τελευταία φορά στο νεκροθάλαμο ήπια τους χυμούς τους.

Ήταν λίγο πριν εξαντληθώ και πάλι
μέσα στα σκοτεινά όνειρα χωμένος
ξαπλωμένος σε άστεγες σκέψεις
παιδί στις κούνιες του θανάτου.