Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Μηδέν

Να μπήγονται τα νύχια σε αποκαμωμένους ήλιους
εκείνη τη στιγμή του πρώτου οργασμού
σαν έρχεται το κύμα της ηδονής κατά πάνω μου.

Ξαπλωμένο το φεγγάρι σε απαλό αστερόστρωμα
σκεπάζεται με τις σκέψεις μας
συνεχώς με νεκρές ευχές πασπαλισμένο.

Στα υπόγεια δωμάτια των νεκρών
μιλάω τη γλώσσα τους
το στόμα τους δανείζομαι
με κομμένες γλώσσες με υποδέχονται
τα μικρά λουλούδια της νιότης
κι αυτά εδώ
την τελευταία φορά στο νεκροθάλαμο ήπια τους χυμούς τους.

Ήταν λίγο πριν εξαντληθώ και πάλι
μέσα στα σκοτεινά όνειρα χωμένος
ξαπλωμένος σε άστεγες σκέψεις
παιδί στις κούνιες του θανάτου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: