Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Βεβαιότητες

Έμοιαζε να είναι η νύχτα βαθιά
σαν θάλασσα σκοτεινή
έμοιαζες σαν το βήμα που δεν έκανα ποτέ
τρεμάμενος πάνω στην κουπαστή σου
αιώνες και στιγμές

Άφηνες το χέρι μου να γλιστράει
ξάφνου με έσωζες
συνέχεια αυτό, ρυθμικά
με έριχνες και με σήκωνες απανωτές φορές
σαν παιχνίδι ξεχαρβαλωμένο

Θαλασσινό νερό τα όμορφα μαλλιά σου
χάιδευαν τα ηλιοβασιλέματα
καίγοντας τα ακροδάχτυλα μας
στο φεγγαρόφωτο ενός ονείρου

κι όλα αυτά για δύο μάτια
κομήτες και αστρόσκονες
αέρας και βροχή
όλα για ένα ή δύο ηλιοβασιλέματα
κι ένα φεγγαρόφωτο αχνό.
Λες, ήταν λίγα αυτά μπροστά σ' έναν βέβαιο θάνατο;

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

H Ζωή... (1)

Περνάω δύσκολα εδώ.
Δεν είναι τόσο ότι δεν μπορώ να γυρίσω πλευρό, δεν είναι καν το σκοτάδι.
Είναι που δεν θυμάμαι πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ κάτω.
Πότε μπήκα;
Ποιός με έχωσε εδώ μέσα;
Ποιός έριξε την πρώτη φτυαριά;
Κοράκι ήταν ή μήπως κάποιος παλιόφιλος;
Άλλο το αγαπημένο χέρι κι άλλο εκείνο του επαγγελματία.
Ένα εκατομμύριο φτυαριές έχουν ρίξει αυτοί, πόσο ελαφρύ χέρι να έχουν, πώς να νιώσουν...
Τίποτα, όχι. Φίλος θα ήταν, φίλος και μάλιστα αγαπημένος, παιδικός ίσως.
Ξέρεις, από αυτούς που όλο κανονίζεις να πας για καφέ όταν τους συναντάς κάτι Χριστούγεννα ή Πάσχα και τελικά δεν πας ποτέ.
Βέβαια, το ποτέ στην περίπτωσή μου έχει πλέον άλλο νόημα.
Το εννοώ τώρα, το λέω και το εννοώ.
Όταν πεθαίνεις όλα εννοούνται και γίνονται κατα κάποιον τρόπο ζωντανά ακριβώς επειδή τα εννοείς στην κάθε τους λεπτομέρεια.
Και τα εννοούν κι οι άλλοι.
Δεν θα σε ξαναδούν ποτέ.
Δεν θα τους ξαναδείς ποτέ κι εσύ (αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ανακουφιστικό).
Δεν θα νοιαστούν ποτέ για σένα ξανά.
Ούτε εσύ θα παριστάνεις ότι νοιάζεσαι για αυτούς.
Αυτοί σε έχουν ανάγκη, όχι εσύ.
Εντάξει, δε λέω, θα με θυμούνται πού και πού, μπορεί και να δακρύζουν καμιά φορά.
Μπορεί ακόμα και να χαίρονται όταν θα διηγούνται ιστορίες σε άλλους, που δεν με γνώρισαν αλλά έχουν ακούσει για 'μένα.
Κάποιοι απο αυτούς σίγουρα θα βάζουν και σάλτσες για να εντυπωσιάσουν, να καυχηθούν, να δείξουν ότι μόνο αυτοί με ήξεραν τόσο καλά, πολύ καλύτερα κι από εμένα τον ίδιο.
Αυτό μπορεί και να ισχύει τώρα που το σκέφτομαι, γιατί από όσο θυμάμαι τί ήμουν, μάλλον ποτέ δεν με κατάλαβα όσο οι άλλοι.
Πολλές φορές όταν άλλοι μιλούσαν για 'μένα μπροστά μου ίσως και να εντυπωσιαζόμουν για το πώς εξηγούσαν τη ζωή μου, όσα έκανα και δεν έκανα, εκείνα που ήθελα και όσα απεχθανόμουν.
Θα ένιωθα σίγουρα σαν πτώμα στο ντιβάνι νεκροτόμων ενώ εκείνοι με άνοιγαν κατάβαθα και μου εξηγούσαν κατά πρόσωπο ποιός είμαι και γιατί.

Τα νιώθω τα γαμημένα, τα νιώθω να με αποσαρκώνουν.
Για να κάνουν πάρτυ, μάλλον σημαίνει ότι δεν είμαι πολύ καιρό εδώ μέσα.
Και μου το χε 'πει ο Τάσος "ρε μαλάκα, καλύτερα να καούμε παρά να μάς φάνε".
Μια ζωή μαλακίες αυτό το παδί.
Μα ποιός είναι ο Τάσος;
Τα σκουλήκια καλά κάνουν τη δουλειά τους, μα κι αν καιγόμουν ποια η διαφορά; Και μήπως δεν θα μέ ετρωγαν οι φλόγες; Και θα έλιωναν μέχρι και τα κοκκαλάκια μου. Άσε ρε Τάσο, που θα μάς πεις και τι θα κάνουμε τώρα...
Μα ποιός είναι ο Τάσος;

Δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκα εδώ.
Πέθανα άρρωστος, με βρήκε καμια ανακοπή ή τράκαρα κάπου και εκσφενδονίστηκα από το παρπρίζ του αυτοκινήτου;
Α ρε πούστη μου, και μόλις το είχα αγοράσει. Ολοκαίνουργιο, του κουτιού.
Ούτε ένα τσιγάρο δεν είχα καπνίσει μέσα του. Μύριζε πλαστικό και σίδερο ακόμα. Μια λιμουζίνα φίλε από εδώ μέχρι τον τάφο του Ανδρέα. Μα γιατί το είπα αυτό τώρα... σιγά μην είμαι στο Πρώτο. Πουθενά πεταμένο θα με έχουν με κανά ξεχαρβαλωμένο σταυρό απο πάνω μου και το καντήλι θα είναι σβησμένο όλη μέρα.
Όμως τι δουλειά έκανα; Έκανα;
Μήπως ήμουν μόνος και τριγυρνούσα από εδώ κι απο εκεί;
Για να μην θυμαμαι σχεδόν τίποτα ίσως κάπου χτύπησα και έπαθα αμνησία.
Ίσως πάλι να είμαι γυναίκα κι όχι άντρας όπως νομίζω.
Κι αυτόν τον Τάσο, γιατί τον ανέφερα;
Φίλος ή γκόμενος να ήταν;
Μήπως είμαι ομοφυλόφιλος;
Γυναίκα;
Τι στο διάολο μού συμβαίνει και δεν μπορώ να βγάλω άκρη;
Βγάλτε κι εσείς τον σκασμό γαμημένα σκουλήκια, δεν μπορώ άλλο να ακούω το μασουλητό σας. Μέχρι και στα αυτιά μου έχετε μπεί, μόνο τη βοή σας ακούω, μου αποσπάτε τη σκέψη. Σκάστε και αφήστε με επιτέλους ηδονικά να νιώσω τα μικρά σας, ελάχιστα, χιλιάδες δαγκώματα.
Ίσως τελικά αυτός ο Τάσος (όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν του ήμουν) να είχε δίκιο.
Μια φλόγα, μια μεγάλη φλόγα, μπορεί να είναι κάτι καλύτερο από πολλά μικρά σκουλήκια.

Είναι ώρα για ξεκούραση. Όλες αυτές οι σκέψεις με εξουθένωσαν. Νιώθω πτώμα.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018

Κι Εσύ

Tα πουλιά δεν πετούν
τον χειμώνα αλυσοδένουν στις φτερούγες τους

Οι άνθρωποι δεν μιλούν
την ανασφάλειά τους εκπαιδεύουν με ήχους

Τα παιδιά δεν παίζουν
των μεγάλων τις αποφάσεις συρρικνώνουν

Οι ερωτευμένοι δεν φιλιούνται
τα χείλη καθαρίζουν από τις ενοχές τους

Ο άνθρωπος δεν κοσμεί το σύμπαν
περιπλανιέται στα πάθη των αιώνων

Kι Eσύ
το φθινόπωρο
να τρυγάς με τα στήθη σου ποικιλίες ερώτων
λευκών, μαύρων, κόκκινων, πολύχρωμων
και τα πουλιά 
να πίνουν κρασί μέσα στο στόμα σου
το ολόμαυρο κλουβί τους.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Και Εγένετο

Aφιερωμένο στην Kineks

Και εγένετο άνθρωπος

Και μετά εγένετο χρόνος

Σπάει σε ώρες
σε λεπτά
Σπάει σε δευτερόλεπτα
σε κλάσματα των δευτερολέπτων

Και εγένετο άνθρωπος
για να σπάει σε στιγμές
σε φιλιά μοιρασμένα άδικα
βιαστικά δοσμένα

Εμείς κομματιαζόμαστε στις μονάδες του
Οι μικροί μας χρόνοι μωρά
Ο Χρόνος να στέκεται ατρόμητος

να μετρώνται στις μονάδες του
οι έρωτες
οι συζητήσεις
οι βρυχηθμοί των γραφείων
οι επαναστάσεις
τα βλέμματα
τα κρεβάτια των νοσοκομείων

Ο Θάνατος εγένετο
κι ο μεγάλος χρόνος έγινε μικρός
συρρικνώθηκε λαμποκοπώντας
σε ένα κροτάλισμα της αναπνοής
σε ένα τυχαίο ξέσπασμα
σε στιγμές αδιαφορίας

Γεννήθηκε ο Θάνατος
κι ο χρόνος απέμεινε μονάχος
να καρδιοχτυπάει σε κάθε "μπαμ" της καρδιάς
σε κάθε θανάτου τα γεννητούρια
στου έρωτα τα πληγωμένα χείλη να σέρνεται
επαίτης για ακόμα λίγα δευτερόλεπτα
για το κλάσμα μιας ματιάς
ακόμα και της τελευταίας

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

Ομιλίες

Μου μιλούσες
κάτι έλεγες για χθες
είχα το νου μου
στα παρατημένα σύννεφα
που διέσχιζαν τα μάτια σου

Μού μιλούσες
για φιλία κραύγαζες
έβλεπα το μέλλον αποκαμωμένο, κουτσό, μέσα στη χάση του

Μού μιλούσες
τα χάπια κύλησαν στον ουρανό
τα σύννεφα ναρκώθηκαν
η σιγή εκπυρσοκρότησε

Mου μιλούσες
είχα φύγει
το χαμόγελό σου είχε πια φωλιάσει στα δάκρυά μου 
η γη στεκόταν αποσαρκωμένη
γυρνούσε γύρω από την λύπη της
ανάδευε τα έγκατά της
με τον καιρό ξιφομαχούσε

Σου μιλούσα
σεισμόί οι λέξεις 
μα άψυχη, πώς να ακούσεις;

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

Φόρεμα

Κύματα υποσχόμενα γυρισμό
μια αυταπάτη της δίνης ήταν

Μάταια περίμενα στο ερημικό στασίδι
το άσπρο φόρεμα να δω
που ο Αιγέας είχε φτιάξει
ομνύοντας στην ομορφιά σου

Χίλιοι ραφτάδες
αστέρια με κοραλλένιους ήλιους
έραβαν τα αδιέξοδά σου
με του Θησέα τη χαρά για κλωστή

Δε φάνηκες ποτέ
μια βαθιά θάλασσα το φόρεμα
αστέρια με κοραλλένιους ήλιους
έκαιγαν τα ξέφτια του
ό,τι απέμεινε
του Μινώταυρου σκέπασμα
των θυμάτων μνήμα
του νου μου καμένος νευρώνας

Μια Αριάδνη κοιμόταν στην αγκαλιά μου
προϊόν τηλεπωλήσεων
έπαιζε με τις κλωστές της
άλλαζε κανάλια στην τηλεόραση
έκρυβε τέρατα
γεννούσε ελπίδες

Ό,τι στα χέρια μου απέμεινε
του Μινώταυρου το ουρλιαχτό.  

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Βαρύτητα

Μιλούν οι άνθρωποι
μιλούν τα πουλιά
στέκονται οι άνθρωποι κοιτώντας
πετούν τα πουλιά

Κάθονται στα σύρματα
τα σύρματα δεν πετούν
μόνο νιώθουν των πουλιών τα νύχια
γραπωμένα πάνω τους
σαν σφιχταγκαλιάζονται τις νύχτες

Η βαρύτητα  είναι των ανθρώπων
της γης
των σωμάτων
των κτιριών
των δρόμων
του έρωτα νάρκη είναι

Η βαρύτητα δεν είναι των πουλιών
παρά μόνο αν τα φτερά τους βραχούν
παρά μόνο αν σφαίρες τα πετσοκόψουν

Παρόλα αυτά
οι άνθρωποι περπατούν
τα πουλιά πετούν
οι σφαίρες πετούν
Το ένα πέταγμα σφαγιάζει το άλλο

Η βαρύτητα των όπλων είναι
των ερώτων θάνατος
των ματιών χαρακιές

Η βαρύτητα πουλιά σκοτωμένα είναι
κι ο Ίκαρος σκοτώνεται κάθε μέρα

Τρίτη 22 Μαΐου 2018

Α-Ω

Στη σειρά τα βάζω
τα τακτοποιώ
κοιτώ τα τρεμάμενα χέρια τους
τα μικρά τους πόδια παγωμένα
ιδρωμένα
άσχημα.

Όσα κι αν αντικρίζω
πετάνε μπρος στα μάτια μου
ενοχλητικές μύγες
σπάνε μολύβια
μασουλάνε γομολάστιχες
στο savoire vivre παίρνουν μηδενικό
δεν αισθάνονται
δεν νιώθουν
ασθμαίνουν
γυρεύοντας για φασαρία πάνε.

Στη σειρά τα βάζω ξανά και ξανά
άδεια
χαρτιά επάνω σε χαρτιά
διαφεντεύουν τις σκέψεις
ή μήπως το αντίστροφο;

"Τι να τα κάνεις άδεια τα χαρτιά;" ψιθύρισε το Α στο Ω.
"Τσουλήθρα θα κάνω πάνω τους και μετά σαΐτες θα τα κάνω
να βλέπω τις σκέψεις τους να κατρακυλάνε στα όνειρα
άπιαστα να γίνουν
να μονιάσουμε
να μιλήσουμε
να μπουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας
να βγουν στον ουρανό
στον ήλιο να καούν
στο φεγγάρι να δροσιστούν"

Μαγκωμένο
έπεσε πάνω στο τελευταίο χαρτί
τελευταίο γράμμα

Είπαν ότι σκοτώθηκε.
Ίσως για αυτό να μην τελειώνει ποτέ τίποτα

"Ω, Υποθέσεις, μόνο υποθέσεις"
ψιθύρισε το Α 
και κυκλώθηκε με το πανωφόρι του.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Για Την "Ζέλμπα" Του Κώστα Δεσποινιάδη

Δεν γνωρίζω πολλά από ποίηση (σχεδόν τίποτα για να είμαι ακριβής και ειλικρινής), όμως η "Ζέλμπα" του Κώστα Δεσποινιάδη από τις εκδόσεις "Πανοπτικόν" είναι κάτι χειροπιαστό και εύγευστο σαν ζεστό φαγητό μετά από μια κουραστική ημέρα, είναι σαν παραμύθι με απρόσμενο τέλος, είναι σαν να φωνάζεις μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι κι εκεί που περιμένεις να αντιλαλήσει η φωνή σου, ξαφνικά, καταλαβαίνεις ότι ακούς φωνές άλλων, ανθρώπων που δεν ξέρεις καλά, που πρώτη φοράς ακούς τη λαλιά τους, μα σού είναι τόσο γνώριμη σαν αίσθηση, που τούς νιώθεις δίπλα σου σχεδόν να σε τραβάνε από το χέρι.

Ο Δεσποινιάδης αξιοποιεί τις "εμμονές" του.
Αντικρίζεις ξεκάθαρα την αγωνία του Ντοστογιέφσκι, το κουρασμένο βλέμμα του Αλεξάνδρου, την υψιπετή παραφροσύνη του Νίτσε, την υπαρξιακή αγωνία του Κίρκεγκωρ, τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Κάφκα, την εκτός κάθε χρονικής διάστασης ευφυΐα του Λυκιαρδόπουλου, μα κυρίως ακούς φθόγγους ερώτων, δονήσεις σάρκας, ηλεκτρίζεσαι από μια υλικότητα διαπεραστική από άκρου εις άκρον.
Στις σελίδες της "Ζέλμπα" χορεύουν τον ηδονικό τους χορό η απόγνωση, η μοναξιά, η αγάπη της σάρκας, των σωμάτων, δεν διαφεντεύει ο θάνατος τις σελίδες της μα η νίκη επ' αυτού.

Ξεκινώντας από την ενότητα ποιημάτων "Γενάρης" και καταλήγοντας στον "Αύγουστο" ίσως πιστέψεις ότι το χάσμα μεταξύ τους είναι αγεφύρωτο, και με μια πρώτη ανάγνωση έτσι φαίνεται.
Όσο προχωράς και ξαναγυρνάς στις εποχές των δύο, κατά τα φαινόμενα, αντιθετικών μηνών, τόσο καταλαβαίνεις ότι ο Δεσποινιάδης στέκεται σαν γιατρός ανάμεσά τους και παραδίδει τον έναν στον άλλον, τούς κάνει ενέσεις ελπίδας, ζεστασιάς, ανθρωπιάς, πόνου, απόγνωσης αλλά και γνώσης ότι το ελάχιστο συνήθως μεγαλουργεί και το απλό κυρίως συνθέτει.

Δημιουργεί ένα πεδίο ανοικτότητας, υπενθυμίζοντάς μας στοργικά πόσο απλά μπορούν να αποτυπωθούν τα βάθη της ύπαρξης: ο έρωτας, η μοναξιά, ο θάνατος.
Είναι εδώ που ο έρωτας νικά τον θάνατο κι η σάρκα την αρρώστια της, εδώ που η συντροφικότητα κατακρημνίζει από τον θρόνο της τη μοναξιά και στεφανώνει την μοναχικότητα, εδώ που ο θάνατος ζηλεύει τη ζωή και της παραδίδεται άοπλος και ξεδοντιασμένος.

Ο Δεσποινιάδης έχει ξαναγράψει ποίηση, ήταν το
"Νύχτες Που Μύριζαν Θάνατο".
Αν δεν τιτλοφορούσε την τωρινή του συλλογή "Ζέλμπα" ("Λέξη σλαβομακεδονική που υποδηλώνει την έντονη επιθυμία, τον πόθο", όπως μάς πληροφορεί ο ίδιος στις πρώτες σελίδες της συλλογής) θα μπορούσε σίγουρα να την τιτλοφορήσει, "Χρόνος Που Μυρίζει Άνθρωπο", ένας χρόνος μνήμης και ματαιώσεων, ένας χρόνος πάθους και ελπίδας, ένας χρόνος χωρίς όρια, ένας χρόνος τελικά άχρονος.  

(Από την "Ζέλμπα", ενότητα "Αύγουστος")

"Η γυναίκα μου με ρωτάει"

"Η γυναίκα μου με ρωτάει καμιά φορά
τι τα θέλω όλα αυτά
χαρτιά, ιδέες, επιχειρήματα
"Μην σκέφτεσαι όλη την ώρα"
μου λέει
"θα το φυράνεις το μυαλό σου".
Δεν σκέφτομαι όλη την ώρα,
θέλω να της πω.
Όταν βυθίζομαι μέσα σου
ή όταν χώνω τα μούτρα μου
στα σκέλια σου
δεν σκέφτομαι καθόλου"

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

Λέξεις & Καπνοί

Τα μαγαζιά είχαν πεθάνει κι πάνω στα συντρίμμια τους έστριβαν καπνό θεριακλήδες παλιοί, που ποτέ δεν έκοψαν το τσιγάρο ακόμα κι αν θα ήταν το τελευταίο τους και πέθαιναν από ασφυξία.

Ήταν τα χρόνια που είχαν περάσει από μέσα τους κι έδιναν αυτή την λάμψη στα μάτια τους; Μπορεί να ήταν απλώς τα μάτια τους περίεργα, λαμπερά και χαρακωμένα παντού, αλλά ήταν τα δικά τους μάτια, όχι δανεικά.Κάθονταν πάνω στις κατεστραμμένες πινακίδες των μαγαζιών και έλεγαν αυτοσχέδια ποιήματα, της στιγμής. Γελούσαν συνέχεια, μα τί τους είχε πιάσει κι έλεγαν ποιήματα; Δεν ήξεραν τί έλεγαν, δεν υπήρχε νόημα, δεν ήξεραν καν τί είναι ένα ποίημα.Οι ταμπέλες πέταξαν στον ουρανό με αγορασμένα φτερά, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αναστηθούν.Άλλωστε, ο Χριστός είχε φροντίσει μόνο την ανάσταση των ανθρώπων, ούτε ζώων ούτε πραγμάτων και σίγουρα δεν σκέφτηκε ποτέ τις ταμπέλες.

 Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αναστηθούν σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο που μόλις γεννιόταν έτσι πεταμένες που ήταν, παρά μόνο με δανεικά φτερά από ένα μαγαζί που υπήρχε λίγο πιο πέρα και τα βρήκαν μισοτιμής. Όταν έκαναν τη δουλειά τους θα τα πετούσαν ψηλά από τον ουρανό κι ίσως έφταναν τον στόχο τους. Αν όχι, είχαν ενημερωθεί από τα εγχειρίδια χρήσης ότι μπορεί και να ταίριαζαν σε ανθρώπινες πλάτες, μικρές και στενές, σαν αυτές που τα παιδιά έχουν και κρεμάνε τις τσάντες τους για το σχολείο.


Οι ταμπέλες αποχώρησαν και στη θέση τους μπήκαν οι λέξεις από τα ποιήματα των θεριακλήδων που διασκέδαζαν με αυτές και μερικές τις είχαν κάνει κομπολόγια για να απασχολούν τα χέρια τους κι όχι το μυαλό τους, που πάντα έλεγαν ότι είναι ασκεπές κι έχει σκουριάσει από την πολυβροχία και τις καπνισμένες σκέψεις.Παρόλα αυτά, όταν τους παρατηρούσες από κοντά έβλεπες ότι το κρανίο τους έλαμπε και γινόταν φωτοβολίδα στον ουρανό σαν αφήναν τις σκέψεις τους να διαπεράσουν την ατμόσφαιρα που και αυτή αγκομαχούσε σαν μιλούσαν, ήταν δηλαδή σίγουρα κάποιες από αυτές τις λέξεις σπουδαίες.Εκείνοι δεν καταλάβαιναν αλλά μιλούσαν ακατάπαυστα δίπλα και πάνω στην καταστροφή. Μέχρι το βράδυ τα λόγια τους είχαν πλημμυρίσει με λέξεις και καπνό όλα τα ανοιγμένα κεφάλια που είχαν επιζήσει.Δεν ήταν εκείνη η μέρα για παραπάνω πειραματισμούς, αρκετούς είχε φέρει μαζί της η εκκόλαψη ποιημάτων πάνω στην καταστροφή. Τη μάνα την ήξεραν όλοι, ήταν φανερό ποιά γέννησε όλα αυτά τα αυγά. Ο πατέρας όμως έλειπε. Πού να ήταν; Ποιός ήταν; Κάποιοι έλεγαν ότι είχε πετάξει μαζί με τις ταμπέλες και ποτέ κανείς δεν τον είδε.Ίσως να ήταν κι έτσι.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Νεροποντές


Ψίθυροι και σύννεφα νεροποντής

Μια εικόνα μουσκεμένη

μερικά αποτσίγαρα αγάπης στο τασάκι.

Τα δικά σου χείλη βαλμένα στον τοίχο με ένα ελαφρύ κραγιόν

Τo στόμα μου μυρίζει αλκοόλ

όλη τη νύχτα σαν από αντλία το έβγαζα από μέσα σου

κόκκινο ήταν, πηχτό μαύρο ήταν

δηλητήριο φιδιού παλιών παραδείσων

ανακατεμένο με λεξούλες και μικρές μάχες

αυτές τις καθημερινές που μάς ξεμπροστιάζουν

μόνο τα κοφτερά μαχαίρια μένουν ανέγγιχτα

και οι κάδοι συνεχίζουν να γυρνούν και να γυρνούν

ακόμα και τις ώρες που η βρωμιά θα έπρεπε να μάς σώζει.


Τα χείλη σου πήραν τώρα το χρώμα του πορτοκαλιού

τα παίρνω, τα κόβω προσεκτικά, τα αποχυμώνω

ο μοναδικός μου αγιασμός αυτός

και τα μάτια σου

μού ψιθυρίζουν λόγια βροχερά.

Κοίτα, έβγαλες νέα χείλη.

Με ρωτάς ανήσυχη αν είναι όμορφα.

Ρίχνω τις νεροποντές πάνω τους και γνέφω καταφατικά.

Στίβω τα σύννεφα, όλα τα σύννεφα των χειλιών σου

σού λέω να μην ανησυχείς

όταν νέα χείλη ανθίζουν πάντα είναι όμορφα

μπουμπουκιάζουν με τις νεροποντές

οι στιγμές δεν τα πετσοκόβουν.

Προσεύχομαι για λίγους ανθούς τους

στη γλάστρα μου να βάλω

ευωδιές να γεμίσω το αλκοόλ

να το ανθίσω

ολόγιομος ήλιος να γίνει.


Λες "δεν μου αρέσει η μυρωδιά του αλκοόλ"

Λέω "δεν μου αρέσουν οι ανθοί, τα μεγάλα δέντρα μ’

αρέσουν, μα θέλω τα λουλούδια σου και, προς θεού, το

αλκοόλ είναι δικό σου, για ‘σένα το κράτησα όλη νύχτα, να

ποτίσω τα άνθη των χειλιών σου, να περιμαζέψω ό,τι έμεινε

από τις νεροποντές, να φυλάξω στις τσέπες μου τις χαρακιές 

των ματιών σου.

Αυτό το μαύρο, πηχτό αλκοόλ είναι δικό

σου.

Άφησε μόνο τα χέρια σου πάνω μου, να με μυροβολήσουν 

θέλω".

Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Για να δούμε... (2)


Άλλη βόλτα δεν θα άντεχα, ήμουν ήδη κουρασμένος και την επόμενη μέρα θα έπρεπε να επαναλάβω την σημερινή με μικροδιαφορές που πάντως δεν θα ήταν επειδή εγώ θα τις επιδίωκα.
Δεν θα ήμουν εγώ αυτός που θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας.
Υπήρχαν άλλοι καλύτεροι, πιό ικανοί απο εμένα να το κάνουν αυτό.
Να, αυτοί εδώ, που στέκονται καμαρωτοί, ακίνητοι, αυτοί με τις περίεργες στολές εξωγήινων που έχουν καταλάβει τον ορίζοντα από το βλέμμα μου και τον παίζουν στα δάχτυλα των χεριών τους.
Στο ένα χέρι κρατάνε το γκλομπ και στο άλλο τιθασεύουν βλέμματα περίεργων.
Να σου παλι μπροστά μου. Τους είδα όταν έφευγα, ήταν ανάγκη να τους ξαναδώ και τώρα που γυρνάω;
Κοντοστάθηκα κι άρχισα να κοιτάω έναν από αυτούς επίμονα.
Τον ήξερα, η μούρη του ήταν γνωστή, εδώ ήταν το πόστο του, εμένα εδώ ήταν το σπίτι μου.
Εγώ έμενα σε μια γκαρσονιέρα, αυτός έμενε στην κλούβα ώρες και ώρες.
Αυτός, όντως πρέπει να πίστευε ότι αλλάζει τον κόσμο, φαινόταν στο στήσιμό του. Ένιωθε λες και δεν υπήρξε ούτε θα ξαναυπάρξει μπάτσος στην υφήλιο.
Αν και παχουλός, κορδωνόταν τόσο πολύ που σου έκανε εντύπωση πώς κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Η στολή του κόντευε να σκιστεί, αλλά έκανε κάτι κόλπα με το γκλομπ ο τύπος, σαν παλαίμαχος ντράμερ σε μεταλάδικο γκρουπ. Αν δεν ήταν μπάτσος θα τον πρότεινα για ντράμερ σε κάτι κολλητούς που ήταν μεταλάδες και ψάχνανε για τύμπανα.
Τον παρατηρούσα.
Άρχισε να με κοιτάζει κι εκείνος, αδιάφορα στην αρχή, πιό επισταμένα μετά.
Είχα κάτσει στην είσοδο της πολυκατοικίας και τον κοίταζα.
Σηκώθηκα. Κούνησε για λίγο το κεφάλι του και κάτι είπε στον διπλανό του. Ξαναέκατσα κι έτσι άθελά μου τον ανάγκασα να με ψάξει με το βλέμμα του.
Κάτι είπε στον ασύρματο που δεν άκουσα και λίγο μετά είδα τρεις μπάτσους να έρχονται προς το μέρος μου με αργό βήμα.
Καθόμουν, δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ.
Ήμουν τόσο αδιάφορος όσο ακριβώς φαινόμουν.
Εκείνοι δεν με κοιτούσαν, έκαναν κι αυτοί τους αδιάφορους.
Εγώ ήμουν αδιάφορος, αυτοί φαίνονταν ότι τους παριστάνουν.
Σε λίγο έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα βρίσκονται κι οι τρεις ακριβώς μπροστά μου.
Εγώ αναπόφευκτα θα είμαι στο ύψος των αρχιδιών τους κι αυτοί θα με κοιτάνε αφ΄ υψηλού.
Όμως, για στάσου λίγο.
Κάτι μπορεί να συμβεί και τα πράγματα να μην γίνουν ακριβώς έτσι.
Κάποιο τυχαίο γεγονός ή εγώ ο ίδιος αν θελήσω ίσως, μπορώ να αλλάξω την πορεία ιστορίας.
Ίσως σήμερα είναι η μέρα μου.
Τουλάχιστον μπορώ να δοκιμάσω και να αποκαλύψω στον εαυτό μου νέες πλευρές του, να τον εντυπωσιάσω ευχάριστα.
Είχα σκύψει το κεφάλι.
Σε λίγο θα βρίσκονταν τρία ζευγάρια αρχίδια σχεδόν μπροστά στα μάτια μου.
Δεν το λες και λίγο αυτό.