Έμοιαζε να είναι η νύχτα βαθιά
σαν θάλασσα σκοτεινή
έμοιαζες σαν το βήμα που δεν έκανα ποτέ
τρεμάμενος πάνω στην κουπαστή σου
αιώνες και στιγμές
Άφηνες το χέρι μου να γλιστράει
ξάφνου με έσωζες
συνέχεια αυτό, ρυθμικά
με έριχνες και με σήκωνες απανωτές φορές
σαν παιχνίδι ξεχαρβαλωμένο
Θαλασσινό νερό τα όμορφα μαλλιά σου
χάιδευαν τα ηλιοβασιλέματα
καίγοντας τα ακροδάχτυλα μας
στο φεγγαρόφωτο ενός ονείρου
κι όλα αυτά για δύο μάτια
κομήτες και αστρόσκονες
αέρας και βροχή
όλα για ένα ή δύο ηλιοβασιλέματα
κι ένα φεγγαρόφωτο αχνό.
Λες, ήταν λίγα αυτά μπροστά σ' έναν βέβαιο θάνατο;
2 σχόλια:
Διαβάζοντας το ποίημα σου, ήρθαν στο μυαλό μου οι παρακάτω στίχοι από τον ερωτόκριτο
Έλπίζα να λησμονηθούν οι πόνοι που με κρίναν
μα εγώ θωρώ χειρότεροι και πιο βαριοί απομείναν.
Κι όσο μακραίνω απ'την φωτιά, θωρώ πιά πως με καίει
κι ο Πόθος με χειρότερα άρματα με παιδεύει.
Αυτός λαβώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει
κι ώστε να φεύγω, να λακώ, με τα φτερά με σώνει.
Ολημερνίς της στόριση εκείνης που με κρίνει
που βάνει μες τον λογισμό, κ’ εκεί μου την αφήνει.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια eleysis25, είναι πολύ τιμητικά
Δημοσίευση σχολίου