Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Το Παζλ

Σαν κομμάτι από παζλ, έτσι ένιωθε μερικές φορές.
Από αυτά τα μικρά, τα ακραία, που στέκουν στο πουθενά των εκατοντάδων και χιλιάδων κομματιών, από εκείνα που δεν διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο στη δομή του σχεδίου, μα που αν λείψουν διαλύουν τα νεύρα του επίδοξου κατασκευαστή, αφού πιέζουν επικίνδυνα τις υπερήφανες ικανότητες του, επειδή δεν φαίνεται να ταιριάζουν πουθενά, δεν προφέρουν και κάποια αισθητική ισχύ στο τελικό αποτέλεσμα αλλά είναι απαραίτητα, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να τονιστεί η όμορφη γυαλάδα των υπολοίπων.

Έτσι ένιωθε: Διαλυμένος και να μη χωράει πουθενά, απαραίτητος και μαζί απόβλητος.
Να ταιριάζει σε όλα τα παζλ, σε τεράστια μεσαιωνικά κάστρα και σκυλάκια που φτιάχνουν μικρά παιδιά και τα κρεμάνε οι γονείς στους τοίχους της κουζίνας, υπερήφανοι για τα κατορθώματα των παιδιών τους, σε πολεμικά πλοία και παραμυθένιους πύργους, σε μουσούδες μεγαλόσωμων λιονταριών της ζούγκλας και σε κανένα από αυτά να μη δίνει χρώμα, να μην μπορεί να μεταδώσει το ύφος του ή τουλάχιστον την παρακμή του. 

Πάντα ήταν ένα κομμάτι από αυτά, μα ποτέ δεν τους ανήκε, ούτε κι εκείνα του έδειχναν πως δέχονταν εύκολα αφέντη.
Ένα αίσθημα πληρότητας μέσα στη μοναξιά και ταυτόχρονα ένα δέσιμο με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια σε όλα τα παζλ, που υπήρχαν και θα υπάρξουν (με τρεις ή τέσσερις ή πέντε κυκλοειδείς μύτες πάνω και κάτω), ενέτεινε αυτή τη μοναδικότητα τού να νιώθει πλήρης, που εκ των πραγμάτων επέλεξε ενώ αυτός τη μετέτρεπε σε μοναξιά που εκ γενετής τού ταίριαζε, χωρίς να μπορεί κανένας να πει γιατί και πώς, αν ποτέ τον άκουσε να ουρλιάζει μέσα στο χάος της πόλης ή να κλαίει σε ένα δωμάτιο τις βαριές νύχτες, που πουθενά δεν χωρούσε και σε κανένα παζλ δεν ταίριαζε το κορμί του.