Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Από Τότε

Σε θυμάμαι χρόνια να ταξιδεύεις σε μεγάλους δρόμους χωρίς αποσκευές με ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο.
Περνούσες με ταχύτητα έξω από τη ζωή μου και σου φαινόταν τόσο μικρή, μια ελάχιστη κουκίδα μέσα στις τόσες άλλες πεθαμένες ζωές.
Πριν λίγα χρόνια αποφάσισες να χαλάσεις όλους τους τροχούς του κόσμου.
Τους έβαλες σε μια βουνοκορφή- κάποιοι κύλησαν και σώθηκαν- και τους έκαψες με μια εκτυφλωτική φλόγα, τρίβοντας μεταξύ τους τα βλέμματα των καλοκαιριών, που ξοδέψαμε μαζί χωρίς ούτε ένα βασίλεμα, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα, χωρίς έστω ένα πλοίο να μάς περιμένει στο λιμάνι.
Από τότε, έρπω στις εθνικές σου, μυρίζοντας τον ιδρώτα και τα λάδια του δρόμου, τα νυσταγμένα ταξίδια των φορτηγών, τα υγρά του κορμιού σου, το αίμα των αδικοσκοτωμένων, τα χιλιόμετρα όλων των ταξιδιών εκείνων, που δεν κάναμε μαζί.
Μόνο τότε,είδες ξανά τη ζωή μου όπως ακριβώς ήταν. Μια ζωή εντοιχισμένη σε ξυσμένους, άβαφτους τοίχους.
Από σήμερα-ίσως να ήταν και χθες- οι μπογιές μου άρχισαν να λάμπουν, γιατί εσύ έριξες το βλέμμα σου επάνω τους.
Όταν ενταφίασες τα καλοκαίρια εκείνα, τότε οι δρόμοι ξαναγέμισαν με λόγους και ζεστά μάτια.