Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Για να δούμε... (2)


Άλλη βόλτα δεν θα άντεχα, ήμουν ήδη κουρασμένος και την επόμενη μέρα θα έπρεπε να επαναλάβω την σημερινή με μικροδιαφορές που πάντως δεν θα ήταν επειδή εγώ θα τις επιδίωκα.
Δεν θα ήμουν εγώ αυτός που θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας.
Υπήρχαν άλλοι καλύτεροι, πιό ικανοί απο εμένα να το κάνουν αυτό.
Να, αυτοί εδώ, που στέκονται καμαρωτοί, ακίνητοι, αυτοί με τις περίεργες στολές εξωγήινων που έχουν καταλάβει τον ορίζοντα από το βλέμμα μου και τον παίζουν στα δάχτυλα των χεριών τους.
Στο ένα χέρι κρατάνε το γκλομπ και στο άλλο τιθασεύουν βλέμματα περίεργων.
Να σου παλι μπροστά μου. Τους είδα όταν έφευγα, ήταν ανάγκη να τους ξαναδώ και τώρα που γυρνάω;
Κοντοστάθηκα κι άρχισα να κοιτάω έναν από αυτούς επίμονα.
Τον ήξερα, η μούρη του ήταν γνωστή, εδώ ήταν το πόστο του, εμένα εδώ ήταν το σπίτι μου.
Εγώ έμενα σε μια γκαρσονιέρα, αυτός έμενε στην κλούβα ώρες και ώρες.
Αυτός, όντως πρέπει να πίστευε ότι αλλάζει τον κόσμο, φαινόταν στο στήσιμό του. Ένιωθε λες και δεν υπήρξε ούτε θα ξαναυπάρξει μπάτσος στην υφήλιο.
Αν και παχουλός, κορδωνόταν τόσο πολύ που σου έκανε εντύπωση πώς κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Η στολή του κόντευε να σκιστεί, αλλά έκανε κάτι κόλπα με το γκλομπ ο τύπος, σαν παλαίμαχος ντράμερ σε μεταλάδικο γκρουπ. Αν δεν ήταν μπάτσος θα τον πρότεινα για ντράμερ σε κάτι κολλητούς που ήταν μεταλάδες και ψάχνανε για τύμπανα.
Τον παρατηρούσα.
Άρχισε να με κοιτάζει κι εκείνος, αδιάφορα στην αρχή, πιό επισταμένα μετά.
Είχα κάτσει στην είσοδο της πολυκατοικίας και τον κοίταζα.
Σηκώθηκα. Κούνησε για λίγο το κεφάλι του και κάτι είπε στον διπλανό του. Ξαναέκατσα κι έτσι άθελά μου τον ανάγκασα να με ψάξει με το βλέμμα του.
Κάτι είπε στον ασύρματο που δεν άκουσα και λίγο μετά είδα τρεις μπάτσους να έρχονται προς το μέρος μου με αργό βήμα.
Καθόμουν, δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ.
Ήμουν τόσο αδιάφορος όσο ακριβώς φαινόμουν.
Εκείνοι δεν με κοιτούσαν, έκαναν κι αυτοί τους αδιάφορους.
Εγώ ήμουν αδιάφορος, αυτοί φαίνονταν ότι τους παριστάνουν.
Σε λίγο έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα βρίσκονται κι οι τρεις ακριβώς μπροστά μου.
Εγώ αναπόφευκτα θα είμαι στο ύψος των αρχιδιών τους κι αυτοί θα με κοιτάνε αφ΄ υψηλού.
Όμως, για στάσου λίγο.
Κάτι μπορεί να συμβεί και τα πράγματα να μην γίνουν ακριβώς έτσι.
Κάποιο τυχαίο γεγονός ή εγώ ο ίδιος αν θελήσω ίσως, μπορώ να αλλάξω την πορεία ιστορίας.
Ίσως σήμερα είναι η μέρα μου.
Τουλάχιστον μπορώ να δοκιμάσω και να αποκαλύψω στον εαυτό μου νέες πλευρές του, να τον εντυπωσιάσω ευχάριστα.
Είχα σκύψει το κεφάλι.
Σε λίγο θα βρίσκονταν τρία ζευγάρια αρχίδια σχεδόν μπροστά στα μάτια μου.
Δεν το λες και λίγο αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: