Χτυπήματα
ακούγονταν
σαν αυτά που
είναι θαμμένα
στους αιώνες,
υπόκωφα
εκείνα τα
γυαλιστερά χτυπήματα
τα μόνα που
λαβώνουν
Την ησυχία έκαναν
να ακούγεται
και τα μάτια
ανοιγόκλειναν
στο φευγιό του
ήλιου
ανέμελα έπαιζαν
τα στήθη σου
σαν κι εκείνα
χτυπούσαν της ηδονής την πόρτα
μαντάλωσαν τα παράθυρα
και τα σύννεφα
εγκλωβίστηκαν
σε ένα μικρό
δωμάτιο με τα στήθη σου τα βρόχινα
γεμάτα νερό και
παλιούς πόθους
τα αιχμαλώτισα
για μια στιγμή
η παλάμη μου
χρύσισε
το μάτια σου
κλείσαν μέσα τους
εικόνες και
κύκλους
τα χέρια μου
έκλεισαν μέσα τους τα στήθια σου
κι εκείνα
γουργούρισαν νωχελικά
βαριεστημένα άνθισαν
αφέθηκαν ξανά
να με κοροϊδεύουν
και πάλι οι
παλάμες μου χρύσισαν
και πάλι εκείνα
σαν σύννεφα κροτάλισαν
σαν δυνατός
άνεμος πυρώθηκαν
Το δωμάτιο ξαναγέμισε
υγρούς τάφους
χτυπήματα παλιά
άλυτους γρίφους
Ποτέ δεν καμώθηκα
τον σίγουρο
πότε δεν αρνήθηκες
την ηδονή
σαν αρρώστια
ανίατη με τριγύριζε
κι εσύ
εσύ να χρυσίζεις
τις παλάμες μου.
Ένας μικρός
Μίδας ήταν τα στήθη σου
τις στιγμές εκείνες
όταν το στόμα μου τεχνούσε το κάδρο τους
όταν ζωγραφίζονταν εμπρός μου
σαν οι ηδονές μας μάθαιναν τα πρώτα τους βήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου