Ανοιχτές Πληγές

Φώναξε, φώναξε
μα μη σκεφτείς ποτέ ότι θα ακουστείς εκεί που θες
γιατί το φως των ματιών σου δεν λάμπει πιά
και το γέλιο σου έσβησε μέσα σε μία κραυγή.

Κι από εκεί που είμαι
περπάτησα δρόμο πολύ
και κολύμπησα στο αίμα σου
και σκαρφάλωσα στο στήθος σου
κι ύστερα ξεκουράστηκα στα ιδρωμένα σου χείλη
και πάλι τον ίδιο δρόμο ακολούθησα στην επιστροφή.

Είδα όσους είχαν ξεχαστεί
μα κι εκείνους που δεν είχα ποτέ γνωρίσει.
Είδα παιδιά και γέρους σε άβαθα δάση
γυναίκες και άνδρες στα μονοπάτια της σιωπής.

Είδα έρωτες χαλασμένους
και αγάπες συνηθισμένες
που ξέρουν μόνο τις μεγάλες λεωφόρους
που τον θόρυβο και τα αυτοκίνητα συνήθισαν
και τις μαύρες πολυκατοικίες προσκυνούν.

Μα μου φώναξες ότι είναι ψεύτικες.
Σε πιστεύω. Αλήθεια λες.

Λίγο χρόνο δώσε μου να γλείψω τις πληγές μας
και μετά έλα να με φιλήσεις, θα έχω αίμα στο στόμα μου ακόμα.
Μη φοβηθείς το κόκκινο χρώμα ούτε τις πληγές.
Πού ξέρεις, ίσως είμαστε φτιαγμένοι για εκείνες.