"Μια Έφοδο στον Ουρανό προσπάθησα"

Κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφτεί το τέλος του, αλλά όλοι έλεγαν ότι ένα τέτοιο τέλος δεν του άξιζε.
Μα ποιός μπορεί να καθορίσει την αξία ενός τέλους, όταν δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να καθόρίσει την αξία, τη σπίθα μιας αρχής, την έκρηξη μιας γέννησης;
Ποιός μπορεί να κρίνει, όταν δεν γνωρίζει;
Ήταν φυγή ή απελευθέρωση;
'Η μήπως και τα δύο;
Και μήπως το ίδιο δε σημαίνουν;

Κανένα από αυτά τα ερωτήματα δε θα μπορούσε να απαντηθεί, ούτε και κανείς θα τα ρωτούσε, αν εκείνος δεν είχε προ πολλού κατανοήσει είτε τη ματαιότητα είτε τη βαρύτητα τέτοιων πράξεων.

Αυτός όμως το είχε καταλάβει:
Τέτοιες πράξεις- όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται- επιστρέφουν στη ζωή ό,τι της χρωστάμε και ποτέ δεν της δώσαμε, ό,τι από εκείνη αρπάξαμε και τρέξαμε να το γευτούμε άγαρμπα, ό,τι με χωρίς σκέψη νομίζαμε ότι δικό μας ήταν.
Τέτοιες πράξεις επιστρέφουν το αίμα μιας γέννας, για την οποία ποτέ δε ρωτηθήκαμε.

Ούτε καν εκείνος το είχε προγραμματίσει καλά-καλά κατά πώς φάνηκε.
Μια 'Εφοδος  στον ουρανό ήταν, έτσι απλά, χωρίς λέξεις.
Μια 'Εφοδος στον ουρανό.
Όχι μια έφοδος επαναστατική, προς θεού, δεν ήταν καιρός για επαναστάσεις, ούτε χρόνος υπήρχε για κάτι τέτοιο.
Και οι ουτοπίες του είχαν πεθάνει προ πολλού.
Μόνο μια προσωπική 'Εφοδος στον ουρανό ήταν.
Από αυτές, που δύσκολα κατατάσσονται στα Ανθρώπινα κιτάπια, αλλά εύκολα κρίνονται από τους ανθρώπους.

Τι να ένιωθε όταν έπεφτε;
Ο κρύος αέρας της προσμονής κατάφερε να αλλοιώσει το πρόσωπό του;
Και γιατί τελικά πήρε μια τέτοια απόφαση;

Ποτέ δε θα υπάρξει απάντηση, γιατί ποτέ δεν υπήρξε καμία ερώτηση όσο εκείνος περπατούσε, ανέπνεε, βασανιζόταν με τον πλέον ανθρώπινο τρόπο, εδώ, δίπλα μας, μέσα κι έξω από την ασφάλεια μας.

Ήταν όμως μια καθάρια και κρυστάλλινη πράξη, μία ίσως ζωϊκή εξέγερση υπό το ισχυρό φως μιας άζωης πραγματικότητας, μια καθαρή φωνή μέσα σε ψιθύρους υπομονής.

"Μια έφοδο στον Ουρανό προσπάθησα" ήταν οι λέξεις του.