Στο Δικό Μας Όνειρο

Κανείς δεν ήταν εκεί
στο προσκλητήριο των ζωντανών.
Κι εμείς
τυχαία βρεθήκαμε δίπλα στις σημαίες
που ανέμιζαν σκισμένες και μόνες.

Τα μεγάλα λάβαρα είχαν πέσει.
Οι Μεγάλοι Αρχηγοί με ανοιχτό το στέρνο
κοιτούσαν την Ιστορία του Ανθρώπου μπροστά τους να περνάει.

Όλοι οι ζωντανοί ήταν πλέον νεκροί
κι εμείς σκορπίζαμε τις στάχτες τους στο στόμα μας
και σαν να ρουφάγαμε μητρικό γάλα για πρώτη φορά
πνιγόμασταν
και ξαναπροσπαθούσαμε
να πιαστούμε απ’ τη ρώγα για μια ακόμη φορά. 

Μικρά βήματα κάναμε και πέφταμε.
Σηκωνόμασταν και πάλι πέφταμε.

Μάς είχαν λείψει
το παιχνίδι
ο ιδρώτας
τα διαλείμματα
η μυρωδιά του εφηβικού νερού.

Ζητούσαμε τους πεθαμένους Αρχηγούς
μα εκείνοι αναζητούσαν πλήθη και σπασμένα συνθήματα.

Και γίναμε πλήθος.
Και γίναμε
ένα σπασμένο σύνθημα στις γωνιές της άδειας πλατείας
γίναμε μια στιγμιαία κραυγή εξέγερσης.

Και πάλι σηκωθήκαμε και προσπαθήσαμε να σταθούμε.

Τότε οι Αρχηγοί και Τα Σπασμένα Συνθήματα
πέταξαν πάνω μας τη λήθη της Ιστορίας
και του κόπου μας τις αξίες και τα λάθη.
Χάθηκαν όπως ξαφνικά είχαν έρθει
μα εμείς τους αναζητούσαμε μέσα στον εαυτό μας
και βρίσκαμε σπασμένα συνθήματα και σκισμένα λάβαρα
και γίναμε μια διαρκής κραυγή υποταγής.

Και πάλι σηκωθήκαμε και πάλι πέσαμε.

Μα αυτή τη φορά κάθε Αρχηγός εξαφανισμένος
κι ο μικρός μας κόσμος μονομιάς διαλύθηκε
μαζί του γκρεμίστηκε κι η αναπνοή μας.

Ξαναπεθάναμε όρθιοι μα υποταγμένοι
κι η ώρα, περασμένη για συγγνώμες
κι η ώρα, εχθρική στον δείκτη του ρολογιού.

Κι εμείς αναζητούσαμε
Τον Αρχηγό με τα σκισμένα Λάβαρα
στην τελευταία πλατεία που απέμεινε
να βαδίζουμε στο Ανέγγιχτο Όνειρο.

Στο Δικό Μας Όνειρο.