Των Αιώνων

Κεντρωμένοι από τους ήχους του αιώνα
σαν άνεμος ψυχρός και ζεστός συνάμα
περνούσε μέσα από τις ανοιχτές ψυχές μας
ο πόνος της γης, το μαχαίρι της πτώσης.

Πόλεμος χωρίς τέλος τα δέντρα που ξεριζώνονταν
για να γραφτούν οι αποφάσεις των ανθρώπων
εκείνων που παρακαλούσαν για λίγο καθαρό αέρα
πνιγμένοι στα έγκατα των μεγάλων σπιτιών τους
ανήλιαγα, σκοτεινά σπίτια με δίχως σκεπές
μόνο τοίχους και βαριά έπιπλα κουβαλώντας
στο τέλος της κάθε μέρας ξοφλούσαν τα δανεικά τους
πάνω σε ένα μεγάλο τραπέζι, αγορασμένο κι αυτό.

Κόσμος μόνο απέξω. 
Μέσα, κενοτάφια τυλιγμένα με σάβανα ατυχών θανάτων
και δέντρα ξεριζωμένα με την περηφάνεια πεσμένη στα φύλλα τους.

Κι ο αιώνας να μοιάζει με μέρα μεσημέρι.
Με ήλιο καλυμμένο από νέφη η νύχτα των σκοταδιών.
Να περπατάμε χωρίς πέλματα στο ημίγλυκο σεργιάνι του πρωινού
κι ο αιώνας να μάς ακολουθεί ασθμαίνοντας για λίγη προσοχή.

Μα εμείς
σαν υπερήφανοι να στεκόμαστε στο χείλος της σιγουριάς μας
αφήνοντας το χρόνο, τον αιώνα κι όλα τα κενοτάφια
να ρίπτονται από τους γκρεμούς που άσκοπα πλανώνται.

Κι εμείς
παρέες-παρέες
μουρμουρώντας σκοπούς φευγιού
να οργώνουμε ακίνητοι τα χωράφια του ανεκπλήρωτου
και πάλι από την αρχή.

Να τραγουδάμε εκεί που κανείς δεν μπόρεσε.
Να τολμάμε την καταστροφή των σταθερών πορειών μας. 
Να φιλάμε τα χείλη των ερώτων που μάς ξεπέρασαν.
Να μετράμε το χρόνο
ρίχνοντας μικρούς σπόρους ανεπάρκειας στο διάβα μας.

Υποκρινόμενοι τους ευτυχισμένους 
να ξεγυμνωνόμαστε μπροστά στον αιώνα που έρχεται.
Υποκρινόμενοι τους πλήρεις
να γλείφουμε τον αιώνα που ανέστιους μάς άφησε
σμίγοντας μάτια
μπήγοντας βλέμματα
σφίγγοντας χείλη.

Tων αιώνων η πνοή, η ξέπνεη...