Ένα Τελευταίο Ξέσπασμα

Στην εντατική μπήκαν οι ψυχές μας
μέσα στα ψεύτικα λουλούδια και τα βροντόφωνα "περαστικά".
Συγγενείς και λοιποί γνωστοί
χαριεντίζονταν πάνω από τις ετοιμόποροπες ζωές μας
και τα χιλιάδες καλοκαιρινά μας όνειρα.

Μάταια
γιατροί
με ποδιές αστροσκονισμένες και κοσμικά στηθοσκόπια
εντολές και συνταγές φαρμάκων
κοιτούσαν τα μάτια μας κι έβρισκαν καθρέφτες λερωμένους
κι ήμασταν παρατημένοι σε κλειδωμένες φράσεις: 
- "όλα θα πάνε καλά" 
- "η επιστήμη έχει προχωρήσει"
- "μέχρι αύριο θα έχει πέσει ο πυρετός"

Μάταια... 
και τα ζεστά καλοκαίρια μάς ανέμεναν
δροσιά να πάρουν από τις σκέψεις μας
ηδονή να δώσουν από τους χειμώνες που δεν είχαν χωνέψει
τα χιόνια και τα παγωμένα βήματα
τους ήχους από τις μηχανές που χάνονταν στην ομίχλη
και τα εφηβικά φιλιά, τα γεμάτα υγρασία και ανυπομονησία.

Της πόλης οι θόρυβοι διαπέρασαν τον ήχο της προτελευταίας ανάσας
ενώ η τελευταία περίμενε υπομονετικά τον ρόγχο του θανάτου
που κατέφθανε με υπερβολική ταχύτητα στα μέρη της ζωής
σε πράσινες φεγγαρόφωτες βραδιές
και κατακόκκινες αναστάσεις εκ νεκρών στο λιοπύρι του χειμώνα.

Ήμασταν ζωντανοί
ή
ρυθμικά υποκρινόμασταν μπροστά στα τύμπανα του θανάτου;

Ύπουλα απάντησαν οι εκπαιδευόμενοι μιας νεκρής ηλικίας:
"Όλοι Νεκροί στα φθαρμένα δωμάτια Ενός Τελευταίου Ξεσπάσματος".