Ματαίωση-Προσμονή-Αναμονή-Ματαίωση

Παραμορφωτικοί καθρέφτες ενός απροσδιόριστου σύμπαντος
από αυτά που δεν εξετάζονται στα επουράνια κιτάπια των αστρονόμων
οι γαλαξίες τους δεν υπόκεινται σε καμία βολική τροχιά
και οι νόμοι τους δεν ανιχνεύονται σε κάποια πανεπιστημιακή έδρα.
Σε τέτοιο σύμπαν βρίσκεται η ύπαρξή μου
και η σάρκα που την αιματώνει
με κόπο και φόβο απέναντι στην κοσμική σφοδρότητα
καμπουριάζει υπό το βάρος των αιώνων
και των σφοδρών πολέμων
που έζησε στο πετσί της.

Σαν κάτι να γίνεται αυτή τη βραδιά
κάτι που θυμίζει ζωή και θάνατο.
Τα νυχτοπούλια δεν σκιρτούν να μας κοιμήσουν
έπαψαν, ξαφνικά.
Γυρισμένα ανάποδα κορφολογούν το ξημέρωμα μέσα στο σκοτάδι
και τα κρωξίματά τους δεν συνοδεύουν τον ύπνο της φύσης
μα πιότερο ακούγονται σαν να προειδοποιούν
για τα στεγνά από νερό χωράφια
τον αέρα που αναθυμιάζει σκάρτος και μόνος
τις ανθρώπινες οιμωγές, που κάθε νύχτα πολλαπλασιάζονται.

Οι κόμβοι των μεγάλων ονείρων
καταστρέφονται στην ταχύτητα της έλλογης σκέψης άδειων εγκεφάλων
Χάνεται το όνειρο, χάνεται
και μαζί του οδοιπορεί η ζωή μας ξεχασμένη
φθαρμένη από ανεκπλήρωτα οράματα
και τυχαία ξεσπάσματα οργής.
Γιατί δεν καταφέραμε να γίνουμε ένα.
Γιατί δεν μπορέσαμε
να βάλουμε τις αντιφάσεις μας στο ντουλάπι
και να τις κλειδώνουμε ξανά και ξανά
όποτε χρειάζεται, όποτε μάς το ζητούν.

Χάνεται και η ουτοπία, ξεθωριάζει,
συντρίβεται πάνω στις αποφάσεις των συνελεύσεων,
των εκκλήσεων, των εγωισμών, των θεωριών.

Χάνονται και τα παιδιά μας σε ανιαρά εκπαιδευτήρια υποταγής.
Μιλούν την ίδια γλώσσα
κλαίνε με τον ίδιο τρόπο
παίζουν κυνηγητό ακίνητα
αγαπιούνται μέσα από διαφημιστικά μηνύματα.

Χάνεται κι ο έρωτας ό ίδιος
μέσα στις τυχαίες αποφάσεις
τα επίσημα χαρτιά
τις εκκλησίες
μέσα στην ανάμνησή του
χάνεται κι αυτός.

Χάνεται το βλέμμα του πρωινού ξαστεριάσματος
του απογεύματος η καθάρια αίσθηση αργοπεθαίνει
και της νύχτας το απόκαμα εξοστρακίζει την ανθρωπιά μας.

Γυρίζουν οι ρόδες του τυχαίου ακατάπαυστα
κι οι διαλεκτικές μας συντρίβονται στο πέρασμά τους.
Να τις βάλουμε σε σειρά θέλουμε,
να κυλήσουν για μάς
να θωπεύσουμε την αδικία στοργικά
τις τυχαιότητες να προσπεράσουμε
γιατί μάς έμαθαν πως το τυχαίο
διαμορφώνεται
εξουσιάζει, αλλά εξουσιάζεται
αναμένει
κοιτά και περιμένει.

Αν ξέρεις τις συγκλίνουσες σκέψεις της Ιστορίας
αν σεβαστείς το χρόνο της
και τον ήχο των αλυσίδων της ακούσεις
έλα να γυρίσεις τα σκεπάσματά της ανάποδα
μήπως και το αντιστρόφισμά της
μάς φέρει νικητές μπροστά στα πόδια της.

Γυρίζει η ουτοπία στις πηγές της
μα τώρα εκεί φτιάχτηκαν εργοστάσια εμφιάλωσης
και το νερό της στριμώχνεται σε πλαστικά μπουκάλια
αναμονής και ματαίωσης.
Ματαίωση-προσμονή-αναμονή-ματαίωση.

Όλα από πριν τα ξέρουμε
όλα τα 'χουμε ξανακούσει
κι όμως, τίποτα.
Επιμένουμε στα ίδια σφάλματα.
"Μα έχουμε τις ίδιες αγωνίες" μού λες.
Δεν απαντώ, μόνο τρέμω.
Κηρύσσουμε τις ίδιες άνοστες και χιλιοφορεμένες εξεγέρσεις.
Ματαίωση και προσμονή.
Χρόνια τώρα, νύχτες ολάκερες, σκληρές νύχτες, χωρίς υπομονή.