Για Αυτό Το Μαύρο

Γραμμένο με τη Φίλη "Μιμόζα"

Θα ανοίξω μια μέρα την πόρτα
και με τον αέρα της φευγάτης 
από καιρό, θα φύγω. 
Μαζί με εκείνους
που κοντοστέκονται αιώνες στους σκοτεινούς δρόμους 
και ρουφούν την αμαρτωλή γύμνια τους
και τα βρωμόνερα των ηδονών τους.

Όπως με φαντάστηκες, όπως μ΄ έπλασε ο νους σου,
φευγάτη να κυνηγάω τόπους για 
να μου ταιριάξουν,
γιατί αυτός εδώ μόνο σε εκείνους αρέσει.
Διαβάζοντας βιαστικά τα μάτια μου
ανίκανος να μεταφράσεις τα ψελλίσματα μου, 
δεν έβλεπες τα πόδια μου
που έστεκαν πεισματικά και φοβισμένα.
Δεν αντίκρυσες τα δάκρυα της σιωπής μου.
Δεν ήσουν εκεί ότα πετσόκοβαν το μυαλό μου.
Πουθενά δεν σε συνάντησα στα μακρινά μου ταξίδια.

Θα γεμίσω τις τσέπες με παλιόλεφτα, 
θα τα χαρίζω για χαμόγελα 
κι αν κάποτε βρεθεί τόπος να χωράω,
θα φύγω
γιατί έτσι γεννήθηκα, φίλε
φευγάτη,
φευγάτη από καιρό.
Γιατί εδώ, μόνο φωνές ακούγονται και νυχτερινά ουρλιαχτά.

Θα αλλάζω τα φουλάρια, 
λευκό σαν τα άνθη, κόκκινο σαν το αίμα και κάπου κάπου μαύρο. 
Μη με ρωτάς σαν τι το μαύρο, φίλε. Ξέρεις! 

Κι εσύ, κι εγώ και ο πατέρας που κλαίει κρυφά
σαν βλέπει τα χέρια του λερωμένα και αδειανά.
Κι εσύ, κι εγώ το ξέρουμε κι εκείνο το πιτσιρικάκι
που στέκεται στις φωτισμένες τους βιτρίνες.
Κι εκείνα τα κορίτσια που τα βράδια σκύβουν στα παράθυρα
των αυτοκινήτων και χαμογελούν, χαμογελάνε. 
Και ο κοστουμαρισμένος κύριος με το χρυσό δαχτυλίδι και τα γυαλιστερά
παπούτσια, που έμαθε να πετά τα λουλούδια 
και να γκαρίζει στα μπουζούκια
σαν γάιδαρος, σαν κάποιος να του έδωσε μια 
μαγική δύναμη. 
Και την πήρε, ρε φίλε, την άρπαξε, τη μοιράστηκε
με τους ομοίους του
και κοίτα ρε φίλε, κοίτα πού είμαστε
κοίτα πώς είμαστε...
Γι΄ αυτό το μαύρο. 
Σαν το μαύρο του ουρανού
της θάλασσας το μαύρο
το μαύρο της αβύσσου και του έρωτα.
Για αυτό το μαύρο σου μιλάω.

Μα εγώ θα το ξαναβάλω το κόκκινο,
το κόκκινο, όπως τότε που ήμουν μικρή
και με έντυνε η μάνα μου με κόκκινη ζακέτα...
Και θα αφήσω και το μαύρο πάνω μου,
αυτό που γουστάρω σε μια ξαφνική μπόρα
αυτό που πάντα θα εξυψώνεται στην πρώτη κηλίδα του αίματος.