Είναι Όμως Κάτι...

Κρύο κάνει στον κόσμο απόψε
κι ο ουρανός χαράχτηκε από τους κρότους της θλίψης μας.
Πάλι θα πάρεις τους δρόμους για άλλον ουρανό
και πάλι σκοτάδι θα βρίσκεις στα αχνοπατημένα μονοπάτια του χθες.
Τα αυτοκίνητα θα τρέχουν μανιασμένα
θα φρενάρουν μπροστά στη σκοτεινιά σου
κόβοντας στη μέση τα πόδια σου
πάνω στην υγρή άσφαλτο ενός τυχαίου μεσημεριού.
Θα είναι από εκείνα τα μεσημέρια
που ο ιδρώτας υπενθυμίζει την αγωνία των λεπτών και των δευτερολέπτων
από εκείνες τις ημέρες που κοιτάς τον ήλιο κατάματα
και τα μάτια σου σκοτεινιάζουν απότομα.

Σαν είναι έτσι σκοτεινά
μου αρέσει να τα κοιτώ
όταν επάνω τους πέφτει η υγρασία της σκέψης μου
να αναγνωρίζω πόσα βλέμματα είχαν τη χαρά να τα αντικρύσουν
πόσες εποχές χρειάστηκαν την ένταση της δύναμής τους
πόσοι άνθρωποι πρόσφεραν τα λόγια τους σε ένα τυχαίο τίναγμά τους. 

Κρύο κάνει στον κόσμο απόψε
και το μόνο που μάς απέμεινε είναι ένα κουβάρι με αναμνήσεις
και η θαλπωρή ενός ήλιου που χάνεται
κι αυτός εδώ ο κόσμος που πεθαίνει πάνω στη γέννα του.
Δεν είναι πολλά, είναι όμως κάτι.