Αυτά Έμαθα

Μια νύχτα στο έλεος των μηρών σου και του στήθους σου τη δροσιά
είναι σαν πρωινό ξημέρωμα σκαρφαλωμένος στις Άλπεις του θανάτου.

Άσε τα καινούργια σου σκεπάσματα
κι έλα να ξαπλώσουμε στο ξύλινο χαλασμένο πάτωμα
σαν παιδιά που ψάχνουν τα σκορπισμένα τους παιχνίδια. 
Ο ήχος του δρόμου, τα γαβγίσματα κι η σκόνη των βημάτων θα είναι η τροφή μας.
Εσύ θα κοροϊδεύεις τους λεκέδες στα παλιά μου τρυπημένα πουκάμισα
κι εγώ θα σαμποτάρω τις σαββατιάτικες εξόδους σου στους μεγάλους φωτεινούς δρόμους με τα όμορφα, αλλά άδεια ρούχα σου.
Μετά, θα συγχωρήσω όλα σου τα μαχαίρια και τις υπόνοιες
και θα σκύψω να φιλήσω τα πόδια σου.

Ο δρόμος θα καταπίνει τις ματιές μας
κι εγώ θα σταθώ εκεί, στον ασφάλτινο δρόμο
να ρουφάω τις ρυτίδες των χεριών σου
γιατί έτσι έμαθα εγώ κι αυτό μπορώ να κάνω.

Δεν ξέρω από τραγούδια και φώτα γιορτινά
δεν γνωρίζω τίποτα από τα λόγια των μεγάλων ποιητών.
Ξέρω να ζαλίζω τις ενοχές μου με αλκοόλ
να γεύομαι τα μάτια των ανθρώπων ακούγοντας τους παλμούς από τις κόρες τους
να βρίσκομαι εκεί, που οι άνθρωποι πεθαίνουν πάνω σε μια ανάσα.
Συγγνώμη που δεν ξέρω πολλά.
Συγγνώμη που δεν καταφέρνω να πλάσω καθημερινούς ήχους 
ενός αργού θανάτου.
Αυτά έμαθα, μόνο αυτά.