Είναι Το Τίμημα

Δυσκολεύτηκα να περπατήσω
πάνω στα βρόχινα παπούτσια που μου χάρισες.
Έπεφτα πάνω σε αναμνήσεις σκιάς και σιωπηλά σκοτάδια
τα φώτα του ουρανού με τύφλωναν
και άνθρωποι μονοκόματοι κείτονταν στα πεζοδρόμια
Ζήτησες λίγο νερό, μα που να το βρω;
Ανέστιος και μόνος, που να το βρω;
Μόνο κάτι ζεστές ανάσες είχα να σου δώσω
έλα γρήγορα γιατι η αναπνοή μου κόβεται
ζώντας μικρούς θανάτους.
Μικρούς θανάτους, σαν ζωντανούς θανάτους
και το στήθος μου καίγεται πλακωμένο από την ανημπόρια
Κοιμάμαι ζώντας τον θάνατο μου.
Ξυπνάω μέσα στον λήθαργο των τύψεων.
Μια συγγνώμη χάνεται μέσα στις πολλές.
Μια συγγνώμη δε φτάνει για όλα μας τα λάθη.
Δεν φτάνει να σου εξηγήσω το χάος του μυαλού
το πάθος μιας σύντομης αγκαλιάς
το κρύο που σύγκορμα με καθηλώνει.
Αν γίνω όπως αυτοί, δε θα αναγνωρίζομαι. 
Αν γίνω όπως εκείνοι, το δέρμα μου θα καεί σε μαύρο κλίβανο
ο χρόνος θα με υποτάξει, οι εμπειρίες μου θα σβήσουν στο χρόνο.
Δεν είναι η επιθυμία μου να υποταχθώ
είναι η ανάγκη μου μου να νιώσω τη θαλπωρή σας
μα κανείς δεν δίνει απάντηση για το τίμημα
της ζεστασιάς, ενός πλησιάσματος, κάποιου εκτυφλωτικού αγγίγματος.
Κανείς δεν είναι εδώ για να απαντήσει, να συμβουλέψει
να χαϊδολογήσει την αίσθησh του χαμένου που κυρίευσε τις ζωές μας.
Κανείς δε θα περάσει απόψε από μπροστά μας σαν αστραπή
ούτε και θα συνάξει τα σύννεφα σε κάποιον νυχτερινό χορό.
Πάλι μόνος θα κατακεραυνώνω το κορμί μου
κι εσείς, μαζεμένοι, πολλοί, θα ξεκοκαλίζετε το μυαλό μου.
Είναι το τίμημα, δεν παραπονιέμαι.
Είναι το τίμημα.