Την Ιστορία...

Πιωμένος θα ήθελα
τις μουσικές του κόσμου ακούγοντας
σε νότες άσχημες βοώντας
περπατώντας στις άκρες
με κόπο και μοναξιά.

Μέσα στον τρύγο να ήμουν 
πατώντας με
ο χυμός να εξανίσταται
κι ως ξένο σώμα στο κρασί τους
άγνωστα τα αμπέλια.

Μοναδικοί όλοι
μαύρα μωρά με αγκαθωτές κούκλες
και αύρες ανέμων καθισμένες στο πλάι.

Έχουμε δρόμο ακόμα
χιλιόμετρα στον αέρα
με λερωμένες μπότες
του ήλιου κλοπιμαία
οδηγοί του ουρανού
της τάξης μου πρωτοπόροι.

Στο μεταφυσικό παιχνίδι 
ζωή προσφέροντας
της τάξης μου το αίμα
το άγιο
το προς κοινωνία
των εργοστασίων απόθεμα
της ευφυίας τους περιτύλιγμα.

Μαζεμένοι σε υπερφυσικές συγκεντρώσεις
της απεργίας τα σωθικά μασώντας
τσίχλα στα δόντια μας
των αφεντικών το γέλιο
των ιεραρχημένων το ικρίωμα.

Υλισμός των συζητήσεων.
Μεταφυσική των παλμών.

Κι εμείς χαμένοι
κάπου ανάμεσα στον Κάρολο και τον Μιχαήλ
ενδιάμεσα του κενού της ζωής
αποζητώντας τις ανέτοιμες ουτοπίες
στα λιβάδια της ιστορίας
πάντα χαμογελαστοί. 

Θαυμάζω που ακόμα στεκόμαστε
σαν ποιητές του αιώνα
βασανισμένοι και λοιδωρούμενοι
συλλογικά ζωντανοί
ατομικά αποθανόντες.

Στάχτη στα κορμιά
κι ατσάλι
και αριθμοί
και άγχος κοσμικό
της κοινωνίας τροφός
της τάξης μας προφήτης.

Κανείς με ψεύτικα όπλα.

Στον πόλεμο κι αν χάσουμε
με χάρτινες καρδιές
την ιστορία θα ξεκάνουμε.