Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Μάς Ανήκει

Mόνος
κάτω από ένα βρεγμένο παλτό
και μια σπασμένη καρέκλα 
κλαδί γέρικου δέντρου
που αγκομαχά να κρατηθεί στον άνεμο
και η θάλασσα του υπόσχεται ταφικά μεγαλεία
και αναμνήσεις ηρωικών πολέμων.

Μόνο ο άνεμος κατέτρωγε το πτώμα μου
κι οι ουσίες μου μέσα στην ουσία του κόσμου βαλμένες
κοινό που έπληττε μπροστά στην τηλεόραση η σάρκα μου
οστά ξεθυμασμένα, οσμή θανάτου.

Πολύπειρες γυναίκες με υποσχέσεις ψαλιδωτές
και σώμα επί ξύλου κρεμάμενο
σαν χριστιανικός νυμφίος το βλέμμα τους
χτυπά τα μάτια μου
κι ο θάνατος ξεψυχά πάνω τους
όπως η πρωινή ψύχρα στα στόματά μας.

Ακόμα λίγο χρόνο δίχως οστά
χωρίς σάρκα
και το μυαλό στη στράτα
κουτσαίνοντας βαδίζει
πάνω σε έργα του Δήμου πληγιάζεται
και αιχμηρά αντικείμενα βυθίζονται
σε σάρκα παγωμένη το μέλλον
σε παρελθόντα χρόνο η ανάσα του
τρέχοντας να φτάσει ματαιωμένες υποσχέσεις
σχέδια και προγράμματα
πάνω σε τραπέζια χειρουργικά
κι εργαλεία αποδομήσεων.

Το μέλλον μάς ανήκει.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...ποίηση, μια γλώσσα που μιλάει για όλα και μιλάει έντονα ...πολύ πιο έντονα απ΄ό,τι η καθημερινή γλώσσα...πρωταρχικό της μέλημα της δεν είναι η ομορφιά, ούτε η φιλοσοφική αλήθεια, αλλά η εμπειρία, όμορφη ή άσχημη, περίεργη ή κοινή, ευγενής ή ταπεινή, πραγματική ή φανταστική...ένα από τα παράδοξα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ότι όλες οι επώδυνες εμπειρίες (μισθωτή σκλαβιά, φτώχεια, ακόμα και ο θάνατος)όταν ρομαντικοποιούνται από την ποίηση καθαγιάζονται, εξαγνίζονται και μετέπειτα εμπνέουν συναισθήματα...
ρ.

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ είπε...

Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Με αφορμή αυτο το "ποίημα" έγραψες αυτό το ομορφο και τιμητικό σχόλιο;