Το Σκοτάδι

Το Σκοτάδι με αποδέχεται.
Μόνο του
δακρύζοντας
πύρινα μαχαίρια εκτοξεύει
το μυαλό του πέφτει στον ουρανό
διαλύεται
από παντού χάος
και αιώνες αναμονής.

Το Σκοτάδι με καλοδέχεται.
Με κερνά
το κόκκινο
το κίτρινο
τα σύννεφα της βροχής
της αστραπής τα δευτερόλεπτα
το ήχο των ανέμων
τη μυρωδιά της καθημαγμένης σάρκας
καταβροχθίζει την καταχνιά
τη σελήνη με κερνά να φιλήσω
σαν μάνα, σαν πατέρας
η θαλπωρή ξεθωριάζει
γέρικα κόκκαλα αναπνέουν
η ανάσα ασθενική
τα δαχτυλίδια σκουριασμένα.

Σαν όλα αυτά
την παραμονή του φωτός να περιμένουν.

Εμείς σκοτάδι όλοι προσφέραμε
και συλλογισμούς ανέστιους.
Μονάχα το φως σου με έστεργε
ο δικός σου ανέσπερος διακόπτης
άνοιγε κι έκλεινε τη φαντασία μου
που σαν βρέφος σερνόταν μέχρι τις ρώγες σου
θηλάζοντας τα επίμονα χτυπήματα της καρδιάς σου.

Σαν σταματούσαν
μια τεράστια μηχανή με κατάπινε
και τη σάρκα μου έφτυνε
σε παρμπρίζ τρακαρισμένων κτιρίων
παιδιών με μεγάλα μάτια
κουρασμένων δρόμων
πολύκοσμων πανηγυριών της επαρχίας.

Το Σκοτάδι με ορμήνεψε
το νου μου έχοντας παγερό
χωρίς αγάπη
προσκρούοντας πάνω στην τύχη
παραβλέποντας μέρες και χρόνια
πυροβολώντας τα πόδια του καλοκαιριού
στη μήτρα του να επιστρέψω.

Το Σκοτάδι με αποδέχεται.