Ποια ανάγκη μπορεί να σε οδηγεί να βουτάς στη θάλασσα γυμνή, πάντα, χειμώνα καλοκαίρι;
Κάθε φορά που το κεφάλι σου χανόταν από τα μάτια μου, έχανα και κάθε ευτυχισμένη στιγμή που είχα ζήσει μαζί σου.
Σε καταριόμουν, ήθελα να γίνω θάλασσα και να σε καταπιώ στα βάθη μου.
Μα δεν κατάφερα τίποτα, γιατί κάθε φορά που σε ξανάβλεπα να περιφέρεσαι στα νερά, ξεχνούσα ποιος ήμουν και κοιτούσα μόνο τα μάτια σου να φωτίζουν σαν σκοτεινές πυγολαμπίδες.
Και να έλεγες ότι δε σου μιλούσα, δεν προσπαθούσα να σου εξηγήσω, να λες κάτι τέτοιο σήμερα, τώρα που μιλάμε!
Αυτό είναι παράλογο για την κοινή λογική.
Και μην ξανακούσω κουβέντα για το τί σημαίνει κοινή λογική.
Σημαίνει αυτό που είναι και τίποτα πέρα από αυτό.
Όλοι ξέρουν την κοινή λογική.
Κοινή λογική μπορεί να είναι πολλά πράγματα: ο πόλεμος είναι κοινή λογική.
Όχι, όχι ο πόλεμος μεταξύ μας. Αυτό δεν είναι πόλεμος, αμεση καταστροφή ήταν. Τους πολέμους μας τους κάναμε εμείς, τους ζήσαμε, μάς ξέρουμε καλά, γνωρίζουμε τα όπλα μας, τις γραμμές άμυνας, τα οχυρά μας.
Το να σε βλέπω κάθε φορά να φεύγεις και να τυφλώνομαι από το πάθος μου για σένα είναι κοινή λογική.
Ναι, αυτά κι άλλα τόσα είναι κοινή λογική.
Μα τί τα θες, η μεγαλύτερη κοινή λογική για μένα είσαι εσύ.
Εσύ κι ό,τι σε περιλαμβάνει.
Εσύ κι ό,τι περικλείεις.
Εσύ κι ό,τι σε απωθεί.
Από την άλλη, βαρέθηκα να μιλάω, να φτιάχνω προτάσεις με λέξεις, φράσεις και σημεία τονισμού.
Πώς μπορείς να ζεις χωρίς εμένα, όταν εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;
Πώς;
Έχω μάθει να επιβιώνω έξω από τον εαυτό μου, να τον παρατηρώ.
Όχι, όχι, μη φανταστείς κάτι μεταφυσικό, δεν εννοώ κάτι τέτοιο.
Όμως είναι φορές που νομίζω ότι ζω μέσα σε όνειρο.
Όλα αυτά που κάνω ή τα περισσότερα τουλάχιστον, δε με αφορούν στα αλήθεια, δεν προσφέρω κάτι ούτε σε έμενα μα ούτε και σε κανέναν άλλον, εκτός από το να τρέφω τα πάθη μου.
Ζω μόνος στην πόλη και κανείς δεν μπορεί να ζήσει μαζί μου.
Από τους φίλους και τους γνωστούς λίγοι ζουν ακόμα.
Και για να σε προλάβω: όχι, δεν έχουν πεθάνει, είναι ζωντανοί σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους.
Πάνε στις δουλειές τους, έχουν παιδιά, κοιτάνε παλιές παιδικές φωτογραφίες, ξυπνούν τις νύχτες θολωμένοι, συζητούν σαν κασέτες τα ίδια και τα ίδια.
Στα μάτια τους υπάρχει ο θάνατος, εκεί τον αντικρίζεις.
"Κενά λόγια" πάλι θα μου έλεγες.
Ίσως να έχεις και δίκιο.
Δεν έχω όμως άλλα για να σωθώ στο βάθος των νερών σου.
Κάθε φορά που το κεφάλι σου χανόταν από τα μάτια μου, έχανα και κάθε ευτυχισμένη στιγμή που είχα ζήσει μαζί σου.
Σε καταριόμουν, ήθελα να γίνω θάλασσα και να σε καταπιώ στα βάθη μου.
Μα δεν κατάφερα τίποτα, γιατί κάθε φορά που σε ξανάβλεπα να περιφέρεσαι στα νερά, ξεχνούσα ποιος ήμουν και κοιτούσα μόνο τα μάτια σου να φωτίζουν σαν σκοτεινές πυγολαμπίδες.
Και να έλεγες ότι δε σου μιλούσα, δεν προσπαθούσα να σου εξηγήσω, να λες κάτι τέτοιο σήμερα, τώρα που μιλάμε!
Αυτό είναι παράλογο για την κοινή λογική.
Και μην ξανακούσω κουβέντα για το τί σημαίνει κοινή λογική.
Σημαίνει αυτό που είναι και τίποτα πέρα από αυτό.
Όλοι ξέρουν την κοινή λογική.
Κοινή λογική μπορεί να είναι πολλά πράγματα: ο πόλεμος είναι κοινή λογική.
Όχι, όχι ο πόλεμος μεταξύ μας. Αυτό δεν είναι πόλεμος, αμεση καταστροφή ήταν. Τους πολέμους μας τους κάναμε εμείς, τους ζήσαμε, μάς ξέρουμε καλά, γνωρίζουμε τα όπλα μας, τις γραμμές άμυνας, τα οχυρά μας.
Το να σε βλέπω κάθε φορά να φεύγεις και να τυφλώνομαι από το πάθος μου για σένα είναι κοινή λογική.
Ναι, αυτά κι άλλα τόσα είναι κοινή λογική.
Μα τί τα θες, η μεγαλύτερη κοινή λογική για μένα είσαι εσύ.
Εσύ κι ό,τι σε περιλαμβάνει.
Εσύ κι ό,τι περικλείεις.
Εσύ κι ό,τι σε απωθεί.
Από την άλλη, βαρέθηκα να μιλάω, να φτιάχνω προτάσεις με λέξεις, φράσεις και σημεία τονισμού.
Πώς μπορείς να ζεις χωρίς εμένα, όταν εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;
Πώς;
Έχω μάθει να επιβιώνω έξω από τον εαυτό μου, να τον παρατηρώ.
Όχι, όχι, μη φανταστείς κάτι μεταφυσικό, δεν εννοώ κάτι τέτοιο.
Όμως είναι φορές που νομίζω ότι ζω μέσα σε όνειρο.
Όλα αυτά που κάνω ή τα περισσότερα τουλάχιστον, δε με αφορούν στα αλήθεια, δεν προσφέρω κάτι ούτε σε έμενα μα ούτε και σε κανέναν άλλον, εκτός από το να τρέφω τα πάθη μου.
Ζω μόνος στην πόλη και κανείς δεν μπορεί να ζήσει μαζί μου.
Από τους φίλους και τους γνωστούς λίγοι ζουν ακόμα.
Και για να σε προλάβω: όχι, δεν έχουν πεθάνει, είναι ζωντανοί σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους.
Πάνε στις δουλειές τους, έχουν παιδιά, κοιτάνε παλιές παιδικές φωτογραφίες, ξυπνούν τις νύχτες θολωμένοι, συζητούν σαν κασέτες τα ίδια και τα ίδια.
Στα μάτια τους υπάρχει ο θάνατος, εκεί τον αντικρίζεις.
"Κενά λόγια" πάλι θα μου έλεγες.
Ίσως να έχεις και δίκιο.
Δεν έχω όμως άλλα για να σωθώ στο βάθος των νερών σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου