Τα βλέμματα

Μήπως χάθηκε η παρτίδα;
Κάπου εκεί ανάμεσα στα λόγια, τις ματιές και τις υποσχέσεις.
Ποιος ξέρει;
Ίσως να χάθηκε για πάντα
ή ίσως
να γυρίσει πίσω ως πατρίδα.

Ποιος ξέρει αν μπορεί κάποιος να την ξαναβρεί
ή
αν θέλει να ενώσει τα κομμάτια της και να την κάνει δική του.
Τα βλέμματα, ναι, τα βλέμματα: φταίνε για όλα.

Για εκείνους τους καρπούς που ενώθηκαν στον αέρα
για εκείνα τα φιλιά που ζητούσαν σιγουριά
για όλα εκείνα που αναμέναμε και δεν ήρθαν.

Να κόψουμε τα μάτια, αυτή είναι η λύση.
Να κόψουμε τα μάτια και μόνο η αφή να αφουγκράζεται, να βλέπει, να ακουμπά.

"Μα να γίνουμε φετιχιστές ματιών;"
Και σου απάντησα με έναν στίχο που τώρα δε θυμάμαι
κι εσύ σταμάτησες σαν να σου είπα "σταμάτα".

Να συνεχίσεις ήθελα, να συνεχίσεις.
Και αν σε μπέρδεψα
κι αν ένιωσες λίγη
ίσως να μη φταίω εγώ
ίσως να μην υπήρχαν τρόποι
και περάσματα
και ολοκαίνουργια μάτια με βλέμματα χοάνες
που να ρουφούν και να φτύνουν τους ξενέρωτους.

Από αυτό πάσχουμε: οι ξενέρωτοι είναι πολύ κοντά, ακούμε την ανάσα τους
οι άλλοι κείτονται μακριά, πολύ μακριά
και θέλουν υπογραφές
θέλουν συμβόλαια
θέλουν τα πάντα χωρίς να δίνουν τίποτα.

Αν έτσι νομίζεις
τότε κι εγώ θα κοιμηθώ μαζί σου.
Θα με νιώσεις
θα ακούσεις βήματα
ιδρώτας θα τρέχει από τα σεντόνια.

Κι εγώ, εκεί, δίπλα.
Δεν χρειάστηκα μήτε συμβόλαια
μήτε και υπογραφές.
Ένα "ναι" θα έφτανε, μετά, θα βλέπαμε.

Τα βλέμματα φταίνε.
Τα βλέμματα.

Κι εκείνα τα μάτια
που αναμετριούνται με τη γλώσσα μας
και την τσακίζουν κάποτε
μα πολύ συχνά
τσακίζονται από αυτήν.

Τα βλέμματα
κι οι γλώσσες
ειδικά όσες υπόσχονται υγρασία στο κορμί.

Πάταξε τις σκέψεις κι έλα.
Ούτε υποσχέσεις
ούτε ημερομηνίες
ούτε μέρη και "του χρόνου".

Μόνο υγρασία και βλέμματα.
Μόνο αυτά.