Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Η Πόλη Πεθαίνει

Ακινητοποιήθηκα μέσα στο φως
σαν έντομο που χάνει τη δύναμή του.

Ανδρώθηκα στο σκοτάδι
τα λόγια μου άσχημα σαν εφιάλτες.

Στο μέσο της πορείας λοξοδρόμησα
κι η καρδιά μου δεν άντεξε.
Διαλύθηκε σαν σάρκινο παζλ
κι απ' έξω κομματιάστηκαν οι παλμοί της.

Το αίμα μου νερό έγινε
κανείς πιά αδερφός δεν ήταν εκεί.

Γνωστοί των έρημων δρόμων
μιάς πόλης που βουλιάζει στην καταχνιά
και στα μπαρ καρδιοχτυπά.

Γνωστοί των σαπισμένων αισθημάτων
πέρα-δώθε στη μεγάλη λεωφόρο
σκονισμένα αυτοκίνητα
πεζοί με σπασμένα γυαλιά στα μάτια
και μωρά χωρίς μάνες να βυζαίνουν το δάχτυλο.

Παλιά φορτηγά κορνάρουν
ξεσπώντας με οργή στα φρένα τους
τα γκάζια τους ανύπαρκτα
κι οι καρδιές στα ιδρύματα κλεισμένες.

"Η πόλη πεθαίνει" κάποιος είπε
κι οι παλμοί της ανδρώθηκαν πάνω στους δρόμους της
μέσα στο αλκοόλ
και στις εφηβικές μας βόλτες.

"Όχι άλλες αναμνήσεις" σε άκουσα να λες
κι εγώ
που μόνο να σε θυμάμαι είχα καταφέρει
ποια πόλη τώρα να αναστήσω
σε ποια πεζοδρόμια να παίξω κυνηγητό
σε ποιά σχολεία να κάνω κοπάνες;

"Η πόλη πεθαίνει" επανέλαβα σαν ηχώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: