Φίλε, Πρόσεξε...

Ρε συ, να μη χάνεσαι
γιατί δεν μπορώ να νιώθω ότι δεν είσαι πουθενά.
Και ο ήλιος λάμπει καλύτερα αν ξέρω ότι είσαι εκεί, κάπου.
Kαι το φεγγάρι δεν λάμπει όταν λείπεις.
Ο Φίλος μου είναι σαν ένα έντομο που τρέφεται από 'μένα
ένας κοριός τόσο μικρός, ένα πίσω-μπρος στη ζωή μου.
Κι αν τώρα νιώθεις μόνος, το ξέρω πως θα με αναζητήσεις
κι εγώ θα είμαι εκεί για 'σένα.
Μαζί του, όταν εκείνος το θέλει, όταν φωνάξει πως με χρειάζεται.
Εκεί, στην παλιά γειτονιά, στα Κάτω Πατήσια, όταν παίζαμε μπάλα μικροί
τον άφηνα καμιά φορά να κερδίζει για να μη στενοχωριέται
και αυτός από τη χαρά του με κερνούσε από εκείνη την πορτοκαλάδα του κυλικείου
που σαν άδειαζε, την παραγεμίζαμε με χαρτιά και παίζαμε πάλι μπάλα στην αυλή του σχολείου, οι δυο μας, ανάμεσα σε εκατοντάδες παιδιά, μόνοι μας.

Και μετά, μεγαλώνοντας, βόλτες στο κέντρο.
Εξάρχεια και Λυκαβηττό, αρχές '90 στο Ρόδον για συναυλίες.
Περπατούσαμε και μιλούσαμε με τις ώρες
πίναμε και κοιτάζαμε εκστασιασμένοι το κάθε πρόσωπο.

Μα και τώρα που μεγαλώσαμε, εγώ αυτά θυμάμαι ακόμα.
Όχι, δεν τα αναπολώ, δεν μεμψιμοιρώ.
Τώρα ξέρω πως τον αγαπάω περισσότερο αυτόν τον Φίλο.

Όχι επειδή τον ξέρω τόσα χρόνια, δεν είναι αυτό.
Είναι γιατί όταν πονάει, κάτι καίει την καρδιά μου.
Είναι που όταν γελούσε δυνατά 
ήξερα πως θα έρθει η στιγμή και για το δυνατό κλάμα.
Και δάκρυζα χωρίς να με βλέπει.

ΥΓ: Φίλε, πρόσεξε μήπως χαθείς μέσα σου.
Εγώ πάντως είμαι εδώ.