Μη Φοβηθείς

Μη με περιμένεις στο λιμάνι, δε θα είμαι εκεί.
Το πλοίο που με πήρε είχε επιβάτες γεμάτους σκιές
και σκούρα χρώματα τα φουγάρα του έσταζαν καταχνιά
και παλιές κυμάτινες μνήμες
μα μην ανησυχείς, το φευγιό ήταν ήσυχο.
Μην κλάψεις που δε θα είμαι εκεί μαζί σου, δε μπορούσα να έρθω.
Μη με ψάξεις ούτε στους μίσχους των χρόνων μας 
ούτε στο παλιό μας μπουκάλι με το χαμένο θησαυρό.
Ίσως μια σκιά σου φωνάξει
"πήγαινε στο προηγούμενο λιμάνι να τον βρεις,
κρύφτηκε σε ένα παλιό υπόγειο"
μα μην κοπιάσεις για μένα, απλά ξέχασέ με
μόνο, αν μπορείς, δείξε μου την καρδιά σου από μακριά
όπως εκείνη θα φεγγοβολά μέσα στο σκοτάδι
που εκπέμπουν τα λούτρινα πλοία των παιδικών μας χρόνων
κι έτσι όπως θα φωτίζει τον ανθό της αθωότητας των χελιδονιών
που στριφογυρνούν γύρω από τη φωλιά τους μετά το μακρινό ταξίδι της επιστροφής.

Εγώ θα καταλάβω πόσο με θέλησες
"δε χρειαζόμαστε πολλά για να νιώσουμε τη λάμψη" 
έτσι δεν έλεγες πάντα;

(Πέσαμε σε δύσκολους καιρούς και δεν άντεξα να σηκώσω αυτές τις λέξεις, συγνώμη)

Mα στους θανατερούς ορμητήρες των κάστρων,
φωνές παλιών πολεμιστών και κλάματα μικρών ερωτευμένων παιδιών
θα ακούγονται από το υπόγειο λιμάνι της νιότης μας
κι η θάλασσα θα αναδεύεται και θα ξεπουλά τα υπάρχοντά της στους πειρατές της γης
κι ο ουρανός θα αποστρέφει το βλέμμα του από πάνω μας
και μαζεύοντας τα φανταχτερά του πέπλα κάτω από τη πύρινη σφαίρα
κροταλίζοντας τα σιδερένια του βλέφαρα θα κατεβαίνει προς τη γη και θα ρίχνεται με τη βροχή του μέσα στην άβαθη θάλασσα.

Μα μη φοβηθείς, κάπου εκεί θα βρίσκομαι και θα σε κοιτάω.
Ακόμα κι όταν δε με έβλεπες εγώ ήμουν πάντα εκεί.

Μα μην ψάξεις να με βρεις, θα έχω φύγει μέσα στα όμορφα κύματα της παγωμένης θάλασσας του Σεπτέμβρη
ενώ εσύ θα ντύνεσαι την όψη τους και θα γεύεσαι τον ηδονικό αφρό τους.

Θα ήθελα να μου πεις αν με θυμάσαι καθόλου όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Έμεινε κάτι ή όλα θάφτηκαν μέσα στην εποχή που μετράει τους ανθρώπους σαν εμπόρευμα και ζωοποιεί τους αριθμούς μέσα στα μυαλά τους;
Να με θυμάσαι πού και πού
και κοίτα να φυλάς τους εγκεφαλικούς σου δρόμους απ' τις κακοτοπιές του ανόητου καιρού μας.
Κι αν αξίζει τον κόπο να ξαναερωτευθείς, μη το κάνεις επειδή πρέπει
ούτε επειδή η βουή του κόσμου σε ανάγκασε να υποκύψεις στην ηδονή.
Κάνε το μόνο αν είσαι σίγουρος.
Και να μη ξεχάσεις ποτέ εκείνο το πολύβουο αστέρι που καβαλήσαμε μαζί σα να ήμασταν μόνοι μας
γιατί σε εκείνο το αστέρι ελπίζω να σε ξαναβρώ
αν κάποτε μπορέσω να σηκώσω τους ήχους των δύσκολων καιρών που μαζί ζήσαμε.