Ανίκανοι Φαινόμαστε

Γραμμένο Μαζί Με Τη Φίλη "Μιμόζα"

Γέμισαν οι δρόμοι γκρίζο και μουντίλα,
δε βρέχει, μονάχα κάπου κάπου πέφτουν αστραπές, 
δεν είναι από τον ουρανό σου λέω,όχι.
Για στάσου λίγο, κοίτα, να εκεί, ένα πλήθος μαζεμένο, κάτι ετοιμάζουν.
Να είσαι έτοιμος, ναι θα προσέχω κι εγώ, ίσως να πάω μαζί τους, μη φοβάσαι.
Είναι που δεν αντέχω το κοντά μας, το γύρω μας, πώς να το πω;
Φάτσες ανέκφραστες, αγέλαστες, πλαστικές.
Έρχονται και φεύγουν, μένω πάλι μόνη, και να πω ότι φοβάμαι
τη μοναξιά...
Όχι ρε φίλε, πάει πέρασε αυτό, δε με τρομάζει άλλο.
Λίγο που με χαλάει η θολούρα που έχω στο μυαλό και με κάνει
να τρυπώνω σε κάτι κρύα δωμάτια γεμισμένα μούχλα και σαπίλα.
Και φεύγω ολοένα πιο πολύ χωρίς να αφήνω πίσω μου
σημάδια να γυρίσω.
Ολοένα μεγαλώνει το δωμάτιο,
φωτίζεται και βρίσκομαι πάλι στο σαλονάκι της γιαγιάς
με το μικρό σκρίνιο, στολισμένο με κεντημένα σεμεδάκια,
ποτηράκια, βαζάκια με γλυκό μελιτζανάκι.
Μέσα στα μικρά του συρταράκια κρυμμένες καλά καλά
κάτι σουρίτσες με χαρτονομίσματα, τυλιγμένες με κόκκινη κλωστή,
προσεκτικά και ευλαβικά βαλμένες από χέρι ανθρώπου γελαστού.
Πώς έφτασα σε τούτο εδώ το δωμάτιο;
Και πώς να θυμάμαι πότε και γιατί έφτασα σε όλα εκείνα τα δωμάτια των παιδικών μου χρόνων;
Ρωτάς κι εσύ χωρίς να σκέφτεσαι πόση υπομονή έχω κάνει με όλους σας και με 'μένα.
Στο ένα στεκόταν ο πατέρας μου και διάβαζε την εφημερίδα του.
Στο άλλο η μάνα μου τον κοιτούσε μέσα από τους τοίχους κουνώντας το κεφάλι της.
Είμαι έξω απο το σπίτι τώρα και γεύομαι τις αστραπές των θεών.
Σε εκείνο το σπίτι είναι όλοι νεκροί, αλλά γιατί μπορούν να με δούν;
Η μουντάδα δε λέει να φύγει, μάλλον θα μείνει, για πάντα.
Συνηθίστε το άνθρωποι, όλα αυτά είναι δικά μας, ειδικά ο θάνατος.
Ανίκανοι φαινόμαστε στον πόλεμο, όταν ο εχθρός μάς στέλνει τους απεσταλμένους του.
Ανίκανοι στο παιχνίδι της ζωής, όταν εκείνη μάς στέλνει τις λύπες της.
Ανίκανοι στο παιχνίδι των άλλων, όταν εκείνοι μάς ζητούν ανείπωτες ευθύνες, με βλέμματα και μισόλογα.
Το πλήθος θα μάς καταπιεί ζωντανούς, αν δεν καταλάβουμε τη δύναμή του.
Οι δρόμοι θα γεμίσουν με αίμα, αν δε ρίξουμε την ανθρώπινη βροχή μας.
Οι αφέντες θα μάς στήσουν στον τοίχο, αν εμείς δε βρούμε το μέλλον μας.
Σταμάτησα να κοιτάω μέσα στο σπίτι που έμεναν εκείνοι.
Είναι ώρα να πάω μπροστά ή πίσω, αλλά τώρα πιά μόνη μου.