Ακόμα Κι Έτσι...

Γραμμένο Μαζί Με Τη Φίλη "Μιμόζα"

Περπατάω, στέκομαι, κοιτάζω,
παραπατώ μα συνεχίζω. 
Πατώ επάνω στις σιωπές σας 
εκείνες που αποφεύγετε ν' ακούσετε,
σε δρόμους ντυμένους με όσα τρομάζετε
ν' αναγνωρίσετε.
Μα στέκομαι μπροστά σας
και γυρνώ, ανάθεμά με, γύρω γύρω
με μάτια ανοιχτά
και ρουφάω τ' αρώματα
σφραγίζω τις εικόνες,
κλειδώνω φάτσες, ανάσες και κουβέντες.
Γεμίζω τα σπλάχνα και το νου μου
να μη τα καταπιεί η λησμονιά
και θυμάμαι, θυμάμαι όσα διώξατε από ανάγκη,
όσα αποποιηθήκατε από ντροπή, 
τα πετώ μέσα μου καθώς παραπατώ,
ανάθεμά σας, είναι τα δικά σας.
Κι έτσι όμως, ακόμα κι έτσι
θα σας πολεμήσω με όσα όπλα κι αν έχω. 
Πέτρες, μπουκάλια και λαλιά πουλιού.
Ό,τι η φύση μού έδωσε,
ό,τι ο πολιτισμός σας μού στέρησε, θα το χρησιμοποιήσω.
Πέτρες για να σπάσω τη σιωπή σας.
Μπουκάλια για να κόψω τις φλέβες της ανέστιας ελπίδας σας.
Λαλιά πουλιού για να τραγουδήσω δυνατά τη δική μας ελπίδα.
Θα στέκομαι μπροστά σας και δίπλα σας και πίσω σας.
Θα ανάψω τσιγάρο για όλο τον κόσμο
κι η καύτρα του θα φαίνεται στα πέρατα του κόσμου
και τα σπλάχνα μου θα ρέουν στην ορμή του κόσμου
κι εκείνος θα μεταμορφώνεται σε ηλιαχτίδα. 
Με μάτια ανοιχτά θα κοιτώ τον ήλιο
και θα ρουφάω το ψύχος των πόλων
εκεί που ποτέ δεν στράφηκε ανθρώπου βλέμμα.
Περπατάω, στέκομαι, κοιτάζω,
παραπατώ μα συνεχίζω. 
Συνεχίζω πάνω από γραφεία και τέμνοντα μυαλά
να βρω πότε έγινε το λάθος του Θανάτου
πότε αφήσαμε να ξεχαστούμε πάνω στα νούμερα και τα χαρτιά
Με μάτια ανοιχτά θα κοιτώ τον φεγγάρι
και όλα τα αστέρια θα καθαρίσω από τα χνώτα σας
και τα βραδινά σας όνειρα.
Κι όταν έρθει ο καιρός θα σας ξαναπολεμήσω
χωρίς ήλιο, χωρίς φεγγάρι, με μόνο όπλο τη δική μας ελπίδα.
Τα χαρτιά σας θα σβηστούν,
οι αριθμοί σας θα σφαγιαστούν από τις λέξεις μας.
Η γη θα γεννήσει νέους σεισμούς και λάβα από αρώματα
ποτάμια με στίχους ποιητών θα σας κατακλύσουν
κι η αγάπη θα ξεκαθαρίσει από ανούσια χάδια 
και φτηνά ερωτικά κόλπα.
Παραπατάω,
μα θα συνεχίσω να χύνω μελάνι στο βιβλίο του νου σας.
Θα πέφτω, αλλά πάντα θα ξανασηκώνομαι, ξανά και ξανά.