Στυφή Ελπίδα

Σε είδα που κοιτούσες τον ήλιο κατάματα και φοβήθηκα ότι θα αποστρέψεις το βλέμμα σου κι από εμένα.

Όχι επειδή μπορώ να Τον φτάσω, αλλά γιατί θα ήθελα να είχες μέσα σου και το δικό μου φως, το αχνό, σχεδόν σκοτεινό,

δοσμένο όμως με πάθος και προσμονή σαν το πρώτο μητρικό γάλα. 

Ποτέ δε σε κοιτούσα κατάματα, μόνο άθελά μου.

Ήθελα να σε ξεχνάω συνεχώς, και όταν θα ερχόταν ή ώρα πάλι να σε αντικρίσω να ολοκληρώνεσαι μπροστά μου

να μη μου θυμίζεις τίποτα κι έτσι να ξαναφτιαχνόμαστε ξανά και ξανά μαζί.

Μην πιστέψεις ότι δεν ήθελα να ξεδιψάσουμε σε εκείνη την μοναχική παραλία που με είχες πάει τότε.

Πόσο το ήθελα!

Αλλά δεν είδες; Μόνο θάλασσα υπήρχε κι εμείς δεν ξέραμε κολύμπι.

Σε είχα δει πώς αφουγκραζόσουν εκείνο το βρόχινο κοχύλι, μακριά από όλους μας.

Είχα ακούσει που του μιλούσες χωρίς να περιμένεις απόκριση.

Χαμογελούσες για την ανακάλυψή σου και μετά το έστρεψες περήφανη προς τον ουρανό, που κι αυτόν για θάλασσα τον πίστευες και τα πουλιά για ψάρια που τον είχαν για φωλιά τους.

Όταν φεύγαμε εσύ έτρεξες στην προκυμαία για να προϋπαντήσεις τα νιόφερτα νερά κι εγώ απόμεινα να σε κοιτώ έτσι όπως φαινόσουν μέσα στο φως του ήλιου, το μωβ της θάλασσας κι εκείνη τη στυφή ελπίδα πως κάτι είχαμε κι εμείς γλιτώσει από τον ωκεανό της Επιθυμίας.