Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ...


Μόνοι και κουρασμένοι διαβαίναμε στα περασμένα. Δεν ήταν και άσχημα. Εσύ όμως είχες μια περίεργη φαγούρα στο δεξί σου πόδι, που σε έκανε να σταματάς συνέχεια και καθυστερούσαμε. "Έτσι κι αλλιώς δε βιαζόμαστε" μου είπες. Εγώ όμως άρχισα να τρέχω και σε άφησα μόνος σου.
Μόνος μου έμεινα κι εγώ. Δεν επέστρεψα ποτέ από εκεί…ούτε σε είδα ξανά. Περασμένα, ξεχασμένα...

3 σχόλια:

Νimertis είπε...

το να βλέπω τον Κρισναμούρτι και μόνο με κάνει να αισθάνομαι πως συναντώ έναν αδελφό... πολύ ενδιαφέροντα και τα δυο σου μπλογκς φίλε... να σαι καλά

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ είπε...

ΚΙ εσύ να είσαι καλά. Σε αυχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Ανταποδίδω...

ng είπε...

δε μπορεις να φανταστεις ποσο γεμισε αυτο το ποιημα τα κενα μου..
ποσα πραγματα αφηνεις να γινονται περασμενα,ξεχασμενα ομως?
με ποιο κριτηριο?
και οταν "δεν ειναι και ασχημα" γιατι να τρεξεις? να προλαβεις τι?..