Το Πρόσωπο

Το γνώρισα κάποτε αυτό το πρόσωπο, ήταν οικείο σαν παιδική ανάμνηση.

Μα πλέον φαινόταν σαν μάσκα επάνω σου.

Ήταν γεμάτο ξένες εμπειρίες, κυρίως νυχτερινές, και λόγια άπρακτα.

Αν έξυνα λίγο από κάτω, θα έβρισκα μόνο δύο αποστεωμένα μάγουλα, σαν βυζαντινή αγιογραφία.

Όπου έβγαινε λίγος ήλιος, αυτό κρυβόταν μέσα στις βροχές, κι όταν κατέφθανε φουριόζος ο χειμώνας, έλαμπε, όπως το φως πάνω στις άσπρες ταράτσες.

Πάντα μού έλεγες ότι όσο δεν κατάλαβες τον κόσμο, άλλο τόσο, και ακόμα περισσότερο, δεν σε κατάλαβε κι εκείνος.

Εσύ κι κόσμος ήσασταν σε μόνιμη ισοπαλία.

Έτσι νόμιζες, αυτό έλεγες.

Αν ρωτούσες τη γνώμη μου…έχασες.

Ναι, έχασες ό,τι πίστευες πως ήταν κερδισμένο, μα στα αλήθεια ήταν χαμένο από την αρχή.

Κι όταν πολεμάς με την πραγματικότητα, καλό είναι να χρησιμοποιείς τα όπλα της, εκείνα που πάντα σε έκαναν να διαφέρεις από όλους εμάς, τους λίγους, εμάς που δειλιάσαμε μπροστά στα καθημερινά μεγαθήρια.

Μα τώρα που σε ξανακοιτάζω, βλέπω πόσο μοιάζουμε όταν μάς βρίσκει γυμνούς η νύχτα την ώρα που χαϊδεύω το ματωμένο σου πρόσωπο.

Μοιάζει κι αυτό με την πραγματικότητα, αυτήν, που μπροστά της λυγίζω τα γόνατα μου σαν να αντικρίζω έναν παλιό, σκληρό θεό.