Πατησίων

Να εκπνέουμε οσμές μπουμπουκιών μέσα στην Πατησίων
οσμές κόκκινες και γαλάζιες.
Και τα μπαλκόνια να είναι μεγάλα πράσινα μάτια
με κόρες κίτρινες σαν τον παιδικό μας ήλιο.
  
Να περπατάμε
βλέποντας τον κόσμο ευθεία μπροστά μας χωρίς τεθλασμένες θλίψης
και να χαμογελάμε σε κάθε διασταύρωση
με τον πόνο από τα σπλάχνα της ασφάλτου.
Τα κράσπεδα να ανοίγουν δρόμο στις ουτοπίες μας
κι εμείς να περπατάμε πάνω από αυτές
με κίνδυνο να συντρίψουμε το μυαλό μας.

Η φαντασία μας να συνθλίβει τις βιτρίνες των ψεύτικων ανθρώπων.

Οι ταμίες κι οι πωλήτριες να ντύνονται με σελίδες ποιημάτων
με μελάνι να μιλούν, να ακούνε με στίχους
η ομορφιά τους να βγαίνει στράτα σαν νιόβγαλτο μωρό.

Ο ουρανός να βρέχει νοήματα
να βαραίνει από τις προοπτικές της στείρας γης
οι περιπτεράδες να στέκονται όρθιοι
απορημένοι καθώς οι φυλακές τους πέφτουν μέσα στα κράσπεδα
και εμείς να περπατάμε στα σοκάκια της Πατησίων
με τις ταμπέλες και τους ζητιάνους δίπλα μας
να στρώσουμε σε ένα μεγάλο πεζοδρόμιο
και να τρώμε μέσα από το στόμα τους ανέχεια
και κακοχωνεμένα διαφημιστικά γράμματα.

Στις παρόδους
μπάτσοι φυλακισμένοι στο κενό τους
να σκοτώνονται από ιαχές συνθημάτων
να πέφτουν αναπολώντας ένδοξα μεγαλεία
όταν μεγάλες αύρες τούς καταπίνουν
φτύνοντας τα τεχνητά μέλη τους.

Γέροι πιασμένοι ρυτιδωτά
να δίνουν το φιλί της ζωής
στο τελευταίο μεγάλο γεύμα της ενδόξου Λεωφόρου
πριν η νύχτα φορέσει πνιγμούς και κατέβει σε εκείνης τα υπόγεια.