Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Σύννεφα

Όταν συννεφώνεται το βλέμμα σου και τα άκρα αποκόπτονται από τον κορμό, τότε είμαι σίγουρος πως η κίνησή μας γίνεται συνήθεια και ανεβαίνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.Εκείνες οι στιγμές του αίματος και της αναμονής, είναι αυτές που χαράσσουν τον ουρανό με κόκκινο λεπίδι και αφομοιώνονται από της σελήνης τους κύκλους.
Σαν να τα έχω ξαναζήσει όλα αυτά, μου είπες, καθισμένη στον λόφο και ματωμένη μέχρι το μεδούλι, κοκκινίζοντας τη θάλασσα εκείνου του πρωινού. Άκουσα κι εγώ εκείνους τους ψιθύρους της νύχτας και τότε κατάλαβα όλα όσα μου έλεγες τόσους, μα τόσους  χειμώνες. Έπρεπε να έρθει η άνοιξη για να δω ξανά το πρόσωπό σου στολισμένο με ελαιόφυλλα και άμμο στα μάτια.
Φανερώθηκες σαν από μηχανής θεός και τότε ο ουρανός ηλιολούστηκε σαν την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Τα βήματα σου ακούγονταν τόσο καθαρά, που νόμιζα ότι σε έβλεπα πάνω στο μεγαλύτερο σύννεφο της ημέρας. Όμως εκείνο, φορτωμένο με φτιασιδωμένες ελπίδες, έριξε με τη δύναμή του όλο εκείνο το νερό που σαν μαραμένη γη, τόσο καιρό περιμέναμε.
Και πάλι το βλέμμα σου σκοτείνιασε, και πάλι εγώ έδιωξα όλους τους θεούς που καταδυνάστευαν τα μάτια μου. Και το βλέμμα σου συναντήθηκε με τις αστραπές μιας ηλιόλουστης μέρας, σαν κι αυτές που ποτέ δεν θα ζούσαμε, παρά μόνο αποκομμένοι και μόνοι.
Ας είναι. Έστω κι έτσι, τα σύννεφα στο βλέμμα σου έγιναν οι προσμονές της ζωής μου μέχρι που κι εκείνη ταυτίστηκε με τις καλοκαιρινές βροχές σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: