Θλιβερές Μέρες

Θλιβερές μέρες
πάνω σε σύννεφα μολυσμένου αέρα βαλμένες.

Πιάνεις τον παλμό της πόλης
και λερώνεσαι ως το μεδούλι.

Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα
είναι που το 'χουμε χάσει
ακόμα κι αυτό το λίγο, το μικρό παιδικό ανάστημα
που μάς χώριζε κάποτε από τους μεγάλους
που γίναμε τώρα
και περπατάμε σκυφτοί
σαν πεζά γράμματα σε μεγάλη λευκή σελίδα.

Είναι που τώρα κανείς δεν εκπλήσσεται
που μόνο οι αριθμοί ζουν χωρίς "ανθρώπους πλαίσιο"
που κάποτε παιδικό είχαν ανάστημα
μα σκυμμένοι τώρα περπατούν
με μια καμπούρα ενοχών στην πλάτη κουβαλώντας.

Είναι που τώρα κάνουμε ό,τι αφήνουν να μπορούμε
και τα παιδιά ουρλιάζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα.