Ανείπωτη Χαρά...

Χαρά ανείπωτη μάς περιέλουσε
κι ο θάνατος περιδιάβαινε στα σοκάκια μας.
Μα που να τον δούμε; 
Είχαμε χαρά, ανείπωτη, πρωτόγνωρη.
Κι ύστερα έπεσαν οι πρώτες μαχαιριές κι έσταξε το αίμα.
Οι πληγές ήταν εκεί, και τα μαχαίρια, κι αυτά, εκεί ήταν.
Πρόσωπο λαξεμένο από τις χρόνιες απορίες, μη περάσματα, μη αποδοχή.
Χαρά στοιβαγμένη μέσα σε μια ρυτίδα του μετώπου.
Ανείπωτη χαρά, άφατη, δεν αναγνωρίζεται.
Κι εμείς στριμωγμένοι στην άκρη του ξύλινου πατώματος
να φαγωνόμαστε από το σαράκι της προσμονής.

Και μετά σαν από όνειρο γαντζωθήκαμε στους τοίχους
και σκαρφαλώσαμε πάνω στο κόκκινο κομοδίνο
βρήκαμε πέρασμα και τρυπώσαμε στον παιδικό τοίχο
κουνηθήκαμε στην κούνια της μάνας μας
και μεγαλώσαμε έτσι, εντελώς ξαφνικά.
Φορέσαμε τα καλά μας κι η χαρά μας έσβησε.

Και οι πληγές βρήκαν τρόπο να ξανανοίξουν.
Και τα μαχαίρια δεν ήταν εκεί να δικαιολογούν τις χαρακιές μας.
Μόνο, που μια ανείπωτη χαρά μας περιέλουζε
και ανάλαφροι πιά, φέραμε το χρόνο στα μέτρα του καιρού μας.