Μην ξεχάσεις τα κλειδιά

Tσιγάρο στο τασάκι που καίει σαν καντήλι.
Τηλεόραση ανοιχτή να δείχνει πληγωμένα σώματα, ακέφαλα.
Μη γλυκαίνεις τη φωνή σου για να μου μιλήσεις για τον κόσμο.
Μη γλείφεις εκεί που φτύνεις για να τους συναρπάσεις.
Μη μιλάς πάνω από τους άλλους, μη φωνάζεις.
Αν έχεις κάτι να πεις, πες το, θα το ακούσω με τα σπλάχνα μου.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Tσιγάρο στο τασάκι που καίει σαν κερί.
Οι νεκροί παραχωμένοι κι εμείς δε χωράμε να σταθούμε πάνω τους.
Μη φωνάζεις, έχω συνηθίσει τα αφτιά μου στους οξείς ήχους.
Τα μάτια μου στάζουν αίμα και πύον.
Τα χέρια μου τρέμουν.
Τα πόδια μου καταρρέουν.
Γεννάω τις ρυτίδες του μέλλοντος μου
κι εσύ επιμένεις να φωνάζεις σαν να ‘ταν χθες.
Πάρε το είδηση, μπήκαμε στον χιονιά του αιώνα κι είμαστε απροετοίμαστοι.
Γυμνοί, περονιασμένοι από το κρύο και λίγοι.
Εφημερίδες και περιοδικά ποικίλης ύλης πεσμένα
σαν σε κομμωτήριο κατάντησε η ζωή μας.
Προλαβαίνουμε να τη βάψουμε ξανά;
Κι αν δεν πετύχουν τα χρώματα;
Προλαβαίνω να βγάλω τη μάσκα;
Κι αν έχει γίνει ένα με τη σάρκα μου;
Κι αν βγει ήλιος μέσα στον χιονιά και λιώσει το καύκαλο της;
Ξέρω, το ξέρω
θα έρθεις πάλι από εδώ με εκείνη τη χαμογελαστή φάτσα
και θα μου λες για τον τάδε και τον δείνα
αυτούς που καμώνονται τους ανθρώπους.

Φεύγω τώρα, κλείσε το φως και μην ξεχάσεις τα κλειδιά.

Έσβησε και το τσιγάρο πάνω στο τασάκι τη φλόγα που μας έκαιγε.
Φεύγω μέσα στο χιονιά με το φθαρμένο παλτό των προηγούμενων χρόνων
και τα καμένα από γόπες γάντια του παγωμένου αιώνα που μόλις μάς επισκέφτηκε.

Φεύγω τώρα, κλείσε το φως και μην ξεχάσεις τα κλειδιά.