Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Αναρωτιέμαι

Έρποντας ως εδώ, ήρθα προσκυνητής στα γόνατά σου.
Είναι τόσο δροσερά όταν σε κοιτάω
τόσο λυπημένα τα μάτια σου, χάσκει από τις κώχες τους το φως.

Μέσα στη φυλακή έμαθα να αφουγκράζομαι το ανοιγόκλεισμά τους 
να συντονίζω τον παλμό της φλέβας μου με τους χτύπους της καρδιάς σου
να ματώνω με τις μαύρες σκέψεις σου και να τις χρωματίζω με το χρώμα του οργασμού
να ξεκουράζω το σώμα μου στην ησυχία του μικρού κελιού
να σε φέρνω εδώ και να σε κάνω δεσμοφύλακά μου.
Εδώ, μέσα στην απομόνωση, έμαθα να σε αγαπάω.
Εκεί έξω ο αέρας είναι βρώμικος
και τα πολύχρωμα κουστούμια τους κρύβουν τη γύμνια τους.
Εδώ ο αέρας είναι καθαρός, έρχεται από το δωμάτιό σου
τον κρύβω μέσα στα πνευμόνια μου και τον χρωματίζω
με το χρώμα του κατακόκκινου στήθους σου.

Επιστρέφω και ξανάρχομαι με περισσότερη δύναμη
και με λιγοστό από το πάθος σου
ανεβαίνω στα παλάτια της γης σου.
Αναρωτιέμαι αν στα αλήθεια υπάρχεις
ή είσαι αντανάκλαση των ηδονών 
αν κι εσύ νιώθεις την υπόγεια ζεστασιά του φεγγαριού
αν κρυφομιλάς στους σεισμούς
αν γεύεσαι τους ανέμους του σύμπαντος
αν γλυκαίνεσαι με τη μουσική
αν θαμπώνεσαι απο τις γραμμένες σελίδες
αν εκστασιάζεσαι μπροστά στην απλότητα των παιδιών
αν καταλαβαίνεις την ανασφάλεια της σιγουριάς μου.

Αναρωτιέμαι πόσα στίγματα ακόμα χρειάζονται
για να καταλάβεις ότι είμαι ακόμα παιδί
με τις μπογιές μου και την πλαστελίνη μου
με το ποδήλατο μου στη μέση της μεγάλης πλατείας.

Γονείς δεν έχω, ποτέ δεν είχα.
Μεγάλωσα μόνος μέσα σε μια ζωγραφιά
γεμάτη από ουρανό και δέντρα.

Κάθε φορά που θα βλέπεις μια τέτοια ζωγραφιά
αν θα με θυμάσαι αναρωτιέμαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: