Όμορφοι Αυτοί Οι Δρόμοι...

Γραμμένο μαζί με τη Φίλη "Μιμόζα"

Αν θέλεις να έρθεις θα σου κρατήσω μια θέση
στον ηλεκτρικό, κοντά στη δική μου.
Όχι πλάι μου, δε θέλω το μπράτσο σου να με αγγίζει
μα κάπου αντικριστά, τα μάτια σου να βλέπω.
Κάπου-κάπου θα μπαίνει κάποιος ανάμεσά μας,
κι εσύ με τρόμο θα κινείσαι, ψάχνοντας με,
μη τυχόν κατέβω, μη με χάσεις. 
Και σαν το πλήθος λιγοστεύει θα με κοιτάς,
εκλιπαρώντας στο πλάι μου, μια φορά να περπατήσεις.
Μα τότε θα πρέπει να σου πω πως τα μέρη όπου σεργιανίζω
είναι θλιμμένα, σκοτεινά, μυρίζουν δάκρυα και ούρα.

Όχι δε φοβάμαι -αν ρωτάς- μονάχα που καμιά φορά λυπάμαι
σαν σκέφτομαι κάτι μέρες παλιές, φωτεινές 
που μύριζαν βασιλικό, λεμονιά κι αγάπη.
Aυτές τις μέρες μη τις ξεχάσουμε ποτέ
μα να τις κρατάμε σαν το δικό μας μυστικό
και να πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα το χαρμόσυνο μήνυμα:
Η θλίψη είναι ετοιμοθάνατη.
Η θλίψη πέθανε, δεν έχει θέση εδώ, δεν μπορεί να ριζώσει.
Η θλίψη δε μπορεί να μάς νικήσει
είναι δημιούργημά μας, είναι σάρκα μας
αλλά εμείς ξέρουμε πώς να την κάνουμε κι αυτή χαρούμενη μέσα μας.
Με φίλους άσπιλους και αμαρτωλούς
από αυτούς που παγώνουν στη θεά του πρώτου φωτός
και θερμαίνονται από τον ήχο μιας κιθάρας και της παιδικής μας φωνής.

Μην κάτσεις πλάι μου, στο είπα.
Είναι που θέλω να φωτίζομαι από τα μάτια σου
και να μπορώ να σε κοιτάω όπως τότε, θυμάσαι;
Κλέβαμε τους καρπούς του ήλιου και στολίζαμε τα μαλλιά μας
κάθε βόλτα μαζί σου ήταν μια ουτοπία, 
κάθε ματιά σου ένα ακόμα βήμα.
Ήθελες να περπατάμε στους βρώμικους δρόμους
γιατί ήταν δικοί μας.
Μη φοβάσαι, είναι ακόμα όμορφοι.
Τα δάκρυα, τα δάκρυά μας είναι τα πρώτα που χαράκτηκαν στα δέντρα τους, σε αυτούς τους δρόμους πρωτοένιωσα το χτύπο της καρδιάς σου.

Μη φοβάσαι, είναι ακόμα όμορφοι αυτοί οι δρόμοι.