Αυτοί Που Καίγονται

Έλα όπως χθες, κατά τις δέκα, να δούμε αν μπορούμε να σκάψουμε για να βρούμε τα θεμέλια της ψυχής μας.
Ο Γιώργος δε θα είναι μαζί μας.
Μου είπε πως δεν έχει ψυχή πιά, ούτε κουράγιο να ακονίσει τα νύχια του σκάβοντας αισθήσεις ξεχασμένες.
Μην τον παρεξηγείς, νομίζει πως κατάφερε να ξεχάσει και φοβάται να ακούσει τους χτύπους της καρδιάς του.
Είναι μόνη της κι αυτή, μόνη να κινεί μια ολόκληρη μοναξιά.

Όταν φύγουμε από ‘κει, να περπατήσουμε πάνω στα σύρματα σαν αυτά τα πουλιά που περιμένουν να ξημερώσει, χωρίς άγχος, έξω από το χρόνο των αυτοκινήτων της νύχτας και των τρένων που πάντα βλέπαμε από μακριά.

Μην ανακατεύεις το μυαλό σου με σκέψεις, είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε όπως θέλουμε.

Στην πλατεία, εκεί θέλω να πάμε και να περιδιαβούμε τα παγκάκια και να φανταστούμε πόσοι άνθρωποι τα βρήκαν έρημα τέτοια ώρα με μόνα τα πουλιά του πρωινού να τους αγκαλιάζουν.
Και τον πρώτο περαστικό που θα συναντήσουμε να τον κεράσουμε το κατακάθι της ψυχής μας, μήπως και δει μέσα του αυτό που μάς καίει,
ό,τι δε μάς αφήνει να ησυχάσουμε.

Εγώ δεν κατάφερα να πάω μακριά, εσύ όμως κοίτα να μην αφεθείς στα βλέμματά τους, θα σε στυλώσουν στο κέντρο και θα σε θάψουν όπου βρουν.
Και αν σε υποδεχτούν τα πεζοδρόμια στα βήματά τους,
τόλμησε να περπατήσεις με όσους οι άλλοι αποφεύγουν.
Και τότε θα αντικρύσεις το πραγματικό πρόσωπο του κόσμου,
που κανείς δεν μπόρεσε να σκεφτεί ότι υπάρχει.
Η αποφυγή είναι σαν το θάνατο και αυτόν μόνο οι απόκληροι τον ξέρουν, όλοι αυτοί που καίγονται πάνω στην κόψη αυτού του κόσμου.