Ένα Παιδί Μονάχο

Mια καρέκλα απέναντι στο φως του ήλιου και ένα παιδί μονάχο.
Εμείς σε έναν κόσμο από αιθάλη και μαύρη σκόνη.
Η καταστροφή δε θα έρθει μόνη της, μα ούτε από τον ουρανό.
Δεν υπάρχει κανείς εκεί.

Ένα λουλούδι που αντιστέκεται στον άνεμο της νύχτας.
Ένας σπόρος που μόλις έπεσε στη ρημαγμένη γη.
Ένα παιδί μονάχο του.
Ένας ταξιδευτής που μιλάει στα νερά.
Τα μολυσμένα νερά που μάς καταπνίγουν
πέφτουν στα χωράφια και ξανασηκώνονται σαν μαύρα σύννεφα.
Ένα παιδί μονάχο.

Ένα σκαθάρι που ξαναμπαίνει γρήγορα στο χώμα.
Μια γλάστρα πήλινη και ο ήλιος που την κοιτά κατάματα
νιώθει τον παλμό των βλαστών της και καρπίζει το χώμα της.
Μια ερημιά που ξεχειμωνιάζει μόνη της.
Και μια φωτογραφία σκισμένη στη μέση.

Βάλθηκα να σε ξαναδώ και βούτηξα σε ένα μεγάλο ποτάμι.
Με πέταξε στον ωκεανό, δεν ήταν κανείς.
Μόνο ένα παιδί μονάχο.
Κι ένας ταξιδευτής να μιλάει στον ουρανό.
Βρέχει στον μεγάλο ωκεανό.

Ένα φύλο που ξεμάκρυνε από το κλαδί
και έπεσε στον ουρανό ανοίγοντάς τον στα δύο.
Φάνηκε η ομορφιά σου μέσα εκεί.
Mια καρέκλα απέναντι στο φως του ήλιου και ένα παιδί μονάχο του.
Άσε να σκέφτομαι ότι θα είσαι εδώ
ότι θα σε δω να πέφτεις από το ουράνιο σχίσμα.
Ταξιδευτής μέσα στους Ταξιδευτές.
Παιδί μονάχο που ψάχνει για το φως που δε θα σβήσει ποτέ.