Tης Oυτοπίας Tο Σκίρτημα

Σε όλες τις εποχές ήταν εκεί

μαζί με τους υπόλοιπους

ήταν εκεί ακόμα και μονάχος.

Συντρόφεψε τους Εσσαίους, μα και τους πρώτους χριστιανούς

σήκωσε το βλέμμα του προς τον Αριστόνικο και τον Σπάρτακο

Μακεδόνες και Ρωμαίους αψήφησε

τον Μεσαίωνα  διαπέρασε με πύρινο βήμα

δρόσισε τις πυρωμένες μάγισσες

φτωχούς χωρικούς εξέγειρε με τον Χριστό στα όπλα τους.

Και πάλι αλλού βρέθηκε

λαχανιασμένος να προλάβει τους αιώνες

που στην εναλλαγή τους συνέτριβαν τα χτυπημένα πόδια του

μα τα χέρια του ολοένα δυνάμωναν

στα μιρ και των παλιών τα σοβιέτ

στην Άνδρο και τη Θεσσαλονίκη

στα παρισινά οδοφράγματα και το Μεξικό

όταν χτυπούσε η καρδιά της Ιταλίας

εκεί που η Γερμανία έπνεε πια τα λοίσθια

στην Ισπανία υψώνοντας σημαίες μαυροκόκκινες

έτρεχε ακόμα πιο γρήγορα να προλάβει, να δει, να νιώσει

πολεμώντας τον εαυτό του πάνω από όλα.

Παντού…

Ο τόπος του, ου-τόπος

δύσκολος και τραχύς

και σήμερα, εδώ είναι ακόμα

εκεί που τα πόδια πετούν και το βλέμμα ανοίγεται

όταν οι ορίζοντες ξεθαρρεύουν

και ξάφνου τα μερόνυχτα τιθασεύονται στο ανθρώπινο καρδιοχτύπι.

Ο ύπνος του λιγοστός

το ίδιο και το φαγητό του

μα τα ποδοβολητά των συντρόφων του

στους αιώνες θα αντηχούνε

τις αλυσίδες που σπάνε

το νερό που παγώνει.

Όλη εκείνη η τεθλασμένη γραμμή

υπέροχα καμωμένη από ανθρώπινα χέρια

στης ιστορίας τις παρυφές

της ουτοπίας το σκίρτημα είναι.