Σε περίμενα να με πάρεις
την ώρα που τα κύματα υψώνονταν κι ο
αέρας λυσσομανούσε. Ήμουν μόνος σε έναν
παλιό καφενέ, καθισμένος σε μια
χιλιοκαθισμένη καρέκλα γεμάτη παλιές
συνήθειες και τούφες μαλλιών.
Δίπλα,
κάποιοι έπαιζαν τη ζωή τους πάνω σε μια
πράσινη τσόχα.
Όλα βρωμούσαν φτηνό ούζο
και κακοστριμμένα τσιγάρα.
Μπήκες ξαφνικά κι ο
κρότος σταμάτησε τους καπνούς, τις
βρισιές και τα χαρτιά έγιναν ευαγγέλια.
Όλοι γύρισαν τα πρόσωπά τους το μέσα-έξω.
Ήρθες κοντά μου και με φίλησες απαλά
στα χείλη σαν να ήμασταν ερωτευμένοι
από χρόνια.
Τα χείλη μου ύγρανες σαν
βροχή πάνω σε λιόπυρη άσφαλτο, όπως
εκείνα τα καλοκαίρια που σε περίμενα
στον παλιό καφενέ, καθισμένος σε μια
χιλιοκαθισμένη καρέκλα γεμάτη παλιές
συνήθειες και τούφες μαλλιών.
Το βράδυ έπεσε χωρίς
φεγγάρι, χωρίς θεούς, χωρίς γράμματα
και βιαστικές αποφάσεις.
Το φιλί σου
ακόμα υγραίνει τα καλοκαίρια μου σε
εκείνους τους παλιούς καφενέδες.
Οι αδένες μου σήμερα
αποζητούν όσα η ικμάδα σου γνωρίζει.
Εκείνη παραδίδει τα
όπλα της στα πεδία των παλιών θαμώνων.
Μέσα στους παλιούς
καφενέδες νέες ζωές ανδρώνονται, υγρά
φιλιά μάς αποστεώνουν, παλιές συνήθειες
μάς αποζητούν.
Όλα ο άνθρωπος εν υγρώ
εποίησε.
Ακόμα μόνος στέκομαι.
2 σχόλια:
Δεν είσαι μόνος σου Ελευθεριακε, είμαστε πολλοί.
Ταξιδεύοντας στη σκεψη των ανεκπλήρωτων ερώτων μας που δεν τους κάλυψε η λήθη ούτε μπόρεσε ν τους σβήσει ή να τους ξεθωριάσει ο αδυσώπητος, ανελέητος χρόνος στο περασμά του, παρά την αδιάφορη, πεζη καθημερινότητα.
Αυτούς π τους έζησες με τη φλόγα του πάθους και κάηκες,μέσα στην πλήρη ηδονή & την απόλυτη καύλα τους, αυτούς που φωτίσανε για λίγο το είναι σου, την υπαρξή σου και σε στοιχειώσανε για πάντα. Αυτούς που σπάνε τους κανόνες & τις νόρμές των συνηθισμένων ανθρώπων, που πηγαίνουν κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, που τολμούν να αμφισβητήσουν που τα παίζουν όλα για όλα.
Αυτούς που κάποιοι ονομάζουν καρμικούς. Αυτούς που αν είσαι τυχερος θα τους ζήσεις έστω μια φορά στη ζωή σου αλλά η φωτιά τους θα σε πυρπολήσει, θα σε κάψει & θα σε καίει για ΠΑΝΤΑ!! Αυτούς που δεν ξέχασες & δεν θα ξεχάσεις ΠΟΤΕ!! που σε καθορίσανε και σε αλλάξανε για πάντα, αφήνοντας τα σημάδια τους στο κορμί σου, στην ψυχή σου, στο είναι σου, που μόνο το έμπειρο μάτι μπορεί να διακρίνει & να καταλάβει.
Αυτούς που Ζεις για να τους Συναντήσεις, που έρχονται να φωτίσουν τον ούρανο σου μια θεοσκότεινη νύχτα & σου δίνουν πνοή & λόγω ύπαρξης, να αντέξεις αυτή την γκριζα, αβάσταχτη καθημερινότητα. Και φεύγουν το ίδιο εκρηκτικά, όπως ήρθανε, ξεριζώνοντας τα σωθικά σου, σκίζοντας & ματώνοντας την ψυχή & την καρδιά σου.
Κι αν το τίμημα κουβαλάει πόνο, νοσταλγία, θυμό, δάκρυα,μελαγχολία, αναστεναγμό, αγάπη, νοιώθεις τυχερός, πλήρης, γεμάτος, ευλογημένος που τους έζησες, δεν μετανοιώνεις, ξέρεις ότι τουλάχιστον Άξιζε τον κόπο. Μόνο που εύχεσαι η ζωή στο πέρασμα του χρόνου να τους φέρει ξανά, εκεί σε κάποια γωνία να στέκονται & να σ κρυφογελάνε πονηρά.
Μόνο όποιος το ζήσει τόσο απόλυτα, μπορεί να το καταλάβει
Γι αυτό σου λέω φίλε μου, δεν είσαι μόνος. Είμαστε πολλοί.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου eleysis25. Το ξέρω ότι δεν προσπαθώ να περιγράψω κάτι, που δεν το έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι,΄σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, με παθος μεγαλο ή μικρό.
Ό,τι κι αν κάνουμε παντως, όσο μπορούμε, καλό θα ήταν να έχει μέσα του το στοιχείο της καύλας, της ηδονής, του ξεπεράσματος της καθημερινότητας. Όσο μπορούμε.
Σε ευχαριστώ, γιατί το σχόλιό σου είναι από μόνο του ένα πλήρες, αυτόνομο κείμενο.
Δημοσίευση σχολίου