Δεν θέλω ο
ήχος να καταφθάνει αυτούσιος.
Θέλω να
αποσυμπιέζεται από τις ερμηνείες του και τα είδη του και να φτιάχνεται χιλιάδες
φορές ξανά και ξανά, αλλάζοντας κάθε φορά την ουσία του.
Μόνο έτσι να
γίνεται αντιληπτός από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον εσωτερικό του
πυρήνα, τη στιγμή, που σαν ουράνιο ποδήλατο, θα διακτινίζεται στο σύμπαν όλων
των αισθήσεων με ταχύτητα ακαριαία.
Θέλω ο
κάθε μικροήχος του ήχου να διαλύει ένα ζωτικό όργανο, κι αυτό να είναι το συνεχές
στοίχημα του, όταν θα διαλύει το περίβλημα των θορύβων, όταν εντατικά, με
συνέπεια, θα στέκεται μπροστά στα πνευμόνια και θα τα πυροβολεί παθιασμένα.
Νότες να
ξεπετάγονται, γεμίζοντας αίμα τους λαρυγγισμούς των τενόρων και τους βρυχηθμούς
των λιονταριών.
Αν άκουγα
κάποτε μουσική πάλι, μόνο έτσι θα ήθελα να με χαϊδέψει.
Βία να γίνεται
το άκουσμά της, απειλή εκτέλεσης η απώλειά των κλειδιών της, που ξεκλειδώνουν
φυλακισμένους αιώνες.
Κι αν όλοι
εκείνοι που την σμίλεψαν πρωτόγονα εμφανίζονταν σε ένα ξεχασμένο ηχητικό πεδίο,
έτσι θα ήταν βαλμένοι, που μόνο το άγγιγμα ενός χεριού, των χειλιών, των υπέρμετρων
βουβών εφιαλτών, θα αρκούσε για να πυροδοτηθούν όλες οι αμφιβολίες, όλα τα "αν"
και τα "μην", όλες εκείνες οι αρνήσεις, που κοντοστέκονταν σαν μάνες
θαλπωρής μπροστά σε ορφανά παιδιά.
Αν είναι
έτσι ο ήχος, ναι, αξίζει να τον αφουγκραστείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου